Azken aldian gai batekin kezkatuta gaude kontalari asko: gero eta haur txikiagoak datoz gure saioetara. Ikusten ari gara nola doazen desagertzen 6 urtetik gorako haurrak, juxtu adin tarte hori eta hortik gorakoa denean ipuinak entzuteko sasoirik ederrena.

Arrazoi asko egongo da seguruenik honen atzean: ein batean izango da azken urtetan ofizioan ari garenon ardura, zaindua eta katitatezkoa ote den eskaintzen ari garena. Izan daiteke programatzaileen kontua, zer, nola eta nor programatzen duten. Eta heldu beharko diogu noizbait guzti honi ere.

Baina batez ere, nigan bada gailentzen den beste uste bat, eta da, haurrei, gero eta goizago ixten dizkiegula fantasiarako ateak. Denbora lehengai preziatua bihurtu den jendarte batean bizi gara: egiten dugun guztiak balio behar du zerbaiterako, helburu eta etekin jakin bat izan behar du atzean, eta aldi berean bi gauza (edo gehiago) egin baditzakegu, hobeto: gidatzen goazela aprobetxatzen dugu egin beharreko telefono deiak egiteko; mendia edo paseoa erabiltzen dugu pilatuz doazkigun podcastak entzuteko; sukaldean ari garelarik, lanean amaitu ezin izan ditugun ardurak eta ideiak josten ditugu, …

Eta haurrekin ere berdin ari gara. Ikusi besterik ez dago gure umeek astean zehar duten panorama eta kronograma. Arnasa hartzeko betarik ere ez dute askok. Itota bizi gara, presaka, eta bidean gure haurrak ere itotzen ditugu. Hizkuntzak ikasi behar dira, kirola praktikatu, musikan trebatu, dantza egin, … etorkizunean pertsona jantziak, trebeak, sortzaileak, bizkorrak, jakintsuak, … izan daitezen. Eta ez naiz esaten ari hori guztiori onuragarria eta osasuntsua ez denik; neurrian dago kontua.

Denbora altxor bihurtu dugun honetan, gero eta goizago zentsuratzen dugu haurrek hain berezkoa duten fantasia, errealismora eta errealitatera ekarri nahi ditugu lehenbailehen, praktikotasunera bideratu, etorkizunerako prestatu, umekeria horiek alde batera utzi eta probetxuzko zerbait egin dezaten. Gure haurrak adin jakin batera iristen direnean, helduok ez dugu hauspotzen, ez diogu lekurik uzten fantasiari, ipuinari, jolas sinbolikoari… eta horrela, gure haurrak ikasten eta barneratzen doaz, horiek ume txikien kontuak direla. Etorkizunera begira gaude eta oraina ahazten zaigu. Non geratzen da gozamena, irudimena, beste mundu posible batzuen eraikuntza, … azken batean, gure haurraren berezko mundu naturalarekiko errespetua?

Guzti honen erdian gatoz gu “Bazen behin” formularekin, ez-denbora eta ez-lekua den mundu horretara gonbidatuz. Gure egunerokoan eten bat egin, denbora geratu, elkarri begietara begiratu eta beste mundu posible batzuetara bidaiatzea aldarrikatuz. Elkarren konpainian, momentu goxo bat pasatzeko helburuz, gozamenari leku eginez. Hori besterik ez. Hain preziatu bihurtu den denboraren leku horretan gure mundu ikuskerari espazioa eman nahian.

Horretan jarraituko dugu guk, kontalariok. Eta jarrai ezazue zuek ere, arren, zuen etxeetan ipuinei leku eginez, elkarrekin kontatuz, irakurriz, asmatuz, partekatuz… jada bakarrik irakurtzen ikasi badute ere, … beraien oheetatik eta beraien ondotik kanporatuko gaituzten arte.

Bitartean, Momo izaten jarraituko dugu, denboraren zaindariak.