Azken hilabeteetan arrazoi desberdinak medio oinezkoak kaleaz jabetzeko eta espazio publikoan gozatzeko aukera desberdinak sortu dira. Lehenik konfinamendu osteko deseskalatze faseek lagundu zuten honetan, eta azken egunetan elurrak eragin du momentuko aldaketa.

Elgetako plazak, Gasteizeko kaleak, Erriberako larreak, Erronkariko aldapak zein hainbat eta hainbat herritako parke eta errepideak zuritu egin dira azken egunetan eta leku batzuetan, oinezkook galduta genituen zenbait espazio berreskuratzeko aukera eskaini digu elurrak.

Herri eta hirietan ibilgailuentzat zuzenduta dauden sareei beste erabilera batzuk aurkitzeko aukera izan dugu, kalean jolastekoa, kalean eraikitzekoa (elur panpinak zein irudimenak eskainitako beste edozein forma edo objektu).

Guzti honek, ondorio bat ateratzera eraman gaitu: herria, hiria, auzoa… ibilgailuen joan etorriko espazio baino, oinezkoen joan etorrirako eta jolaserako espazio ere izan daiteke, gozamenerako, elkar topatzeko eta harremantzeko toki.

Elurra aitzakia hartuta, Aldo Van Eyck (Driebergen, 1918 – Loenen aan de Vecht, 1999) arkitektoaren hausnarketa bat partekatu nahi genuke, herritarrek eta bereziki haurrek hirigunean jokatzen duten paperaren inguruan pentsatzen eta eraldatzen jarraitzeko abiapuntu gisa.

Elurra hirien gainean erortzen denean

“Herritarrak bere nortasunari uko egin dio eta parte-hartzaile izan ordez ikusle bihurtu da, arima isolatu bat milioika arima isolaturen erdian.

Hala ere, haurra paradoxa horretatik erretiratzen da. Iragarpen guztien aurka bere nortasuna aurkitzen du, arrisku iraunkorrean eta ezusteko argi izpietan kaltetua eta kaltegarria. Arretaren periferiara alboratuta, haurrak bizirik irauten du.
Elurra!
Zeruetako trikimailu miragarria , zuzenketa iheskor bat. Elurra hirien gainean jausten denean, bat-batean, haurra hiriko jaun eta jabe bihurtzen da. Haurra leku guztietan dago, hiria berraurkitzen, hiriak berak, tarte batez bada ere,  bere seme-alabak berraurkitzen dituen bitartean. Baina geldirik dauden ibilgailuetatik elurra jasotzearen poza iraupen laburrekoa da.

Hori bai, haurrak modu honetan hiria berraurkitzen badu, hiriak oraindik bere haurrak berraurkitu ditzake. Haurtzaroa bidai bat baldin bada, ikus dezagun haurrak ez duela gauez bidaiatzen. Haurrari, elurra baino iraunkorragoa den zerbait eskaini diezaiokegu – agian ez hain ugaria – oraindik espazioa dagoen tokian. Hiriak bere nortasuna galdu gabe xurga dezakeen zerbait, haurrak bere irudimenera eta bizitasunera nahi gabe egokitzen dituen gauzetatik oso desberdina ez den zerbait, arreta handiz prestaturiko eta zentzuz jarritako zerbait: bide-ingeniariak eta eraispen-langileak utzitako forma gabeko uharteak, lursail hutsak… umearentzat uraska publikoa baino egokiagoak diren lekuak.” (Aldo Van Eyck, 1956)