Hasi etxetik eta kalera!

Hausnarketarako ariketa xume bat proposatzea bururatu zait, bakoitzak nahi duenean egiteko. Bikotean bizi zaretenentzako gomendioa, bakoitzak bere kabuz erantzun galderak, lasaitasunez erantzuteko patxadaz eta amankomunean jarri  baretasun uneren batean. Galdera errazak dira, erantzunak..,.ez hainbeste. Idatzi hau zuen hausnarketak egin ondoren irakurtzea gustatuko litzaidake.

Zer da ama izatea? Eta aita izatea? Ama izatea da benetan emakume egiten gaituena? Aita ez den gizona hutsunerik al du bere baitan? Aita/ama izatean gure desioi erantzun diegu? Nork zaintzen ditu hobe umeak? Haurrek titia hartzen duten bitartean amaren parean egon behar dira? Ze ama/aita mota izan nahi dugu? Zer da gizon izatea? Eta emakume izatea? Zer da gurasotasuna?…

Badira ama izanda parrandan ateratzeagatik, alde profesionala lantzen jarraitu nahi izateagatik, umeak haurreskolan matrikulatzeagatik edota bakarrik egoteko tartetxoak hartzeagatik errudun sentiarazten diguten pertsonak, ama izatean, momentu horretararte izandako langilea, laguna, kirolaria, parrandazalea…edo bestelakoak desagertu beharko balira bezala. Eta egia da lehen unetan desagertzen direla askotan, lehentasunak haurren beharrak asetzea, fisikoki indarberritzea eta egoera berrira ohitzea izaten direlako. Amatasunaren bitartez zaintzaile, erizain, sukaldari, gauzain…bihurtzen gara eta gehiegitan monopolio osoa gure gain hartzen dugu emakumeok, iturri horretatik ama garen guztiok edan dugulako eta ama izateko eredu estua barneratua dugulako. Ondorioz gure beste behar edo nahiei ez diegu nahikoa erreparatzen. Eta erreparatuz gero, zer? Maiz alboratzen ditugu bigarren mailakoak bailira eta errudun sentituz akaso.

Amatasuna haurra zaintzea da eta horrek ardura berriak sortzen ditu etxean, banatu beharreko ardurak. Baina amatasuna zaintza lanetatik haratago doa, haurraz eta haurrarekin gozatzea da ere eta hori lortzeko premiazkoa da gu ondo sentitzea. Emakumeok, ama izateaz gain, beste “ni” horiek entzuteko eskubidea dugula sentitzea eta lantzea ezinbestekoa dela uste dut. Honekin ez dut “superwoman” eredua aldarrikatu nahi, ez dugu guztia eta denetarik egin behar, ezta gutxiago ere. Honekin ama izatean gutaz ez ahaztearen garrantzia azpimarratu nahi dut, gure beharrak entzutearen garrantzia. Honetarako oinarrizko bi idei luzatu nahi ditut: batetik emakumeok zama banatzeko gai izan behar dugu, batzutan gure diskurtsoan oso argi duguna, ez dugulako hain erraz egiten. Bestetik tradiziozko aitatasun eredua aldatu behar dugu eta horretarako gizonen aktibazioa ezinbestekoa da.

Gutako zenbat emakume eta gizon sentitzen gara feministak?, zenbatek borrokatzen dugu lan baldintza duinen alde?, zenbatek matxismoaren kontra?, zenbatek eskubide eta aukera berdinak lortzeko? Zenbatek errol estereotipatuak hausteko? …

Zenbatek aplikatzen ditugu oinarri horiek gure amatasun eta aitatasun kasuan? Emakume guztien eskubideak defendatzen baditugu, zergatik ama bihurtzean gureak ahaztu?

Ardurak banatzen ikasi behar dugu eta lehentasunak markatzean gu, emakumeak, amak izateaz gain, beste gauza asko garela argi izatea. Eta gizonek, beste gauza asko izateaz gain, aitak ere bazaretela, horrek dakarren guztiarekin. “Ni” guzti horien metaketa da garen pertsona egiten gaituena. Borroka feminista, iraultza gehienak bezala, eguneroko gauza txikitan datza eta amatasuna/aitatasuna bizitzeko moduan ere badu zereginik, nahiz eta batzutan barnean daramagun ama ala aita horrekin eztabaidatu beharko dugun.

Kantak dioen bezala…hasi etxetik eta kalera!