Haurrak  lo hartzeko negar egiten ez uzteko arrazoiak

Haurraren loak guraso askoren kezka sortu izan du eta sortzen du gaur egun ere.  Eztabaida eta iritzi ezberdinak izan dira pediatren artean,  baina  azken urteetan psikologo eta pediatra gehienen esanetan  ebidentzia zientifikoak argi utzi du “Cry it out” edo  Estivillek proposatzen zituen “teknikak” kaltegarriak direla haurraren garapen osasuntsurako. Egitasmo honetan beti uste izan dugu guraso guztiok, beti, ahal dugun ondoen egiten dugula eta epaiak baztertu ditugu haurrak hezteko izan ditzakegun erreferentzia eta ohitura guztien gainetik.

Gaurkoan baina estatu espainoleko  (Madril) eko hospitale batek argitaratutako gurasoentzako gida baten aurrean   Alvaro Bilbao neuropsikologoak idatzi zuen erantzuna ekarri dugu guraso.eus era.

Haurrak  lo hartzeko negar egiten ez uzteko arrazoiak

1. Espezialista gutxi gelditzen dira  munduan haur batek gauez lo egitean negar egitea nahasmendua dela uste dutenak. Haurraren portaera normala eta naturala da; bere burua bakarrik defendatu ezin duen haurrarena, babesteko eta elikatzeko gurasoen beharra duenarena eta, beraz, arreta eta presentzia eskatzean bizirauteko sena gauzatzen ari den haurrarena.

2. Haur bat besoetan izatea onuragarria  da haurrarentzat. Egia da haurrak besoetan lo hartzen badizu gero  haurrak besoak eskatu  ditzakeela lo egiteko, baina helduoi ez al zaigu gustatzen gure bikotea besarkatzea? Ez al dugu nahiago elkarrekin  lo egitea gela bereizietan baino? Gizakia izaki soziala eta bestearen menpekoa da, eta ez dago ezer txarrik hori adierazteko, are gehiago txikiak direnean eta iluntasunari aurre egin behar diotenean.

3. Gomendio horiek ez dute oinarri zientifiko sendorik. Egia da haur bati lo egin arte negar egiten uzteak dakarren onuretako bat loa jarraian  egingo duela, baina horrek kontraesanean jartzen ditu haurraren konfiantza eta autoestimua garatzeko loturari eta atxikimenduari buruzko ikerketak, eta aurkitzen ditugun ikerketa urrien arabera, praktika horiek eragina izan dezakete haurren epe luzerako konfiantzan eta segurtasunean.

4. Haur baten esnatzeak ez duela zerikusirik gosearekin? Barkatu, baina haurtxoek oso denbora tarte gutxian jan behar dute. Egia da gosea izatera  ohitu ditzakegula, baina ez da egia haien esnatzeek zerikusirik ez dutenik. Gainera, haurraren esnatzeak edoskitzea errazten du, haurraren garapenerako eta gaixotasunen prebentziorako oso onura garrantzitsuak dituen eskariaren arabera.

5. Negarrez ari den haurra artatzeak  ongizate psikologikoa errazten dio. Frogatuta dago haur batek negar egiten badu, eguna  edo gaua izan, hari kasu egitea ezinbestekoa dela bere ongizaterako. Baina segurtasun fisikoaz ere bermatzen du,  izan ere, ez da ona umetxoei bakarrik negar egiten uztea gelan, istripuak edo arrisku-egoerak oharkabean gertatzea eragin baitezake. Haurrak negar-zotinaren espasmo bat izan dezake,  edo saihestu beharreko beste egoera batzuk izan ditzake.

6. Haurrek  ez dituzte beharrak  asmatzen, gidak baieztatzen den bezala. Izan ere, haur  batek negar egiten badu, beti arrazoi batengatik da. Beharbada, arrazoiak haurrak gurasoen segurtasuna behar izatearekin du zerikusia. Eta hau oso normala eta gizatiarra da. Izan ere, gizakiok, gosea bezalako behar fisikoak ez ezik, premia psikologikoak ere baditugu, eta lehenengoen berdinak edo garrantzitsuagoak dira.

7. Ameriketako Psikologia Elkarteak ez du gomendatzen haur txikiei  negar egiten uztea, haurraren garapen emozionalean eragina izan dezakeelako. Espainiako Pediatria Elkarteko Edoskitze Batzordea ere ez. Izan ere, haur bati gure laguntzarik gabe lo egiten irakatsi nahi badiogu, estrategia progresiboagoak erabil ditzakegu, bere premiekiko sentikorragoak.

8. Adin horretako haurrek ez dute antzerkirik egiten, ez baitute garatu eszenatoki batean egingo litzatekeen bezala asmatutako zerbait irudikatzeko gaitasun sinbolikoa. Adin horietan, beren instintuak eta sentimenduak baino ez dituzte adierazten. Bestela esanda, negarrez ari den haurra beldur da eta ez da seguru sentitzen. Atsekabetuta oihuka ari den haurrak izua sentitzen du.

9. Ume errugabe bat negarrez uztea, botaka egiten duen arte, basakeria hutsa da. Zergatik egiten duten galdetu diozue zuen buruari? Haur guztiak teknologia telepatikoaren arabera ados jarri al ziren? Adingabeen egoitza bateko haurrei negar egiten utziko balitzaie, ez lukete gizarte-zerbitzuek esku hartuko? Alzheimerra duen adineko pertsona bat balitz, gomendatuko zenukete? Zer alde dago batzuen eta besteen artean? Txikia izateagatik, haur bat ez al da agure bat bezain gizatiarra?

10. Haurrei gizatasuna irakatsi nahi badiegu, gizatasunez hezten hasi behar dugu.
Egia esan behar badut, ez dut inoiz hain irmo idatzi gai honi buruz, beti ulertu dudalako metodo zaharkitua dela, hori praktikatzen duten gurasoek asmo onenarekin eta ezjakintasunarekin egiten dutela, eta oraindik ere azterlan kontraesankorrak daudelako zentzu horretan, eta aldeko eta kontrako ebidentziak oso berdinduta egon daitezkeelako. Baina, oraingo honetan irmoagoa izan behar dut bi arrazoirengatik.

Haurrari ematen dizkion atribuzioak (antzerkigintza, manipulazioa) oinarririk gabeak dira erabat. Eta gida honetan agertzen diren jarraibideak, hala nola haurra 30 minutuz negar egiten uztea bere gelan bakarrik, edo botaka egiten duen arte, irakurri dudan “Cry it out” (Lo hartu arte negar egin dezala) metodoaren bertsiorik gordinena dira.

Guraso  bazara eta metodo hori erabili baduzu, litekeena da zure semeak ondo lo egitea eta ondorio psikologikorik ez eragitea. Uste dut inoiz ez dudala esan gurasoak errudun sentiarazten dituen ezer, Haurrak lokartzeari   buruz ditugun aukeretako bat ere ez dudalako aukeratu. Baina profesional garen aldetik, ezin ditugu gurasoak haurren oinarrizko eta lehen mailako beharrak alde batera uzten dituzten metodoetara bideratu. Gizakiak gara, eta gure segurtasun- eta atxikimendu-behar psikologikoak elikadura edo babes fisikoa bezain funtsezkoak dira.

Ez nator bat gurasoak haurrak 30 minutuz bakarrik lo egin dezan negar egitera animatzen dituzten aholkuekin, krudela iruditzen zaidalako. Baliteke haurrak lo geratzea, baina penaz eta abandonuz. Pentsa dezagun haurrengan emaitza azkarrak eta metodoak baino lehen, ez dugu gomendatzen giza sen oinarrizko eta garrantzitsuena desprogramatzen saiatzea: seguru sentiaraziko gaituzten atxikimendu-figurak bilatzea.