Alvaro Bilbao, neuropsikologoa eta haurraren burmuinean aditua da. Maiatzaren 18an bere sare sozialetan zabaldu zuen testua itzuli eta guraso.eus era ekarri dugu .

Duela bi hilabete inguru alarma-egoera hasi zenean, eskolak eta gurasoak arreta handiagoz edo gutxiagoz prestatu ginen aldi (motz) baterako urrutiko eskolatze bat gainditzeko. Baliabide teknologiko gehien dituzten ikastetxeak  berehala hasi ziren eskola telematikoekin, plataformen bidez: goizeko 9etatik arratsaldeko 5etara bitarteko ordutegiak, atsedenaldiak eta bazkaltzeko denbora tarteekin.

Beste ikastetxe  batzuek, zituzten baliabideekin, mota guztietako taktikak probatu dituzte, hala nola ariketak posta elektronikoz bidaltzea, eginbeharrak  plataformetan igo eta haurrek plataforma horietatik deskargatu behar izatea, baita  Wassap taldeen bidez eginbeharrak  bidaltzea ere. Kasu batzuetan, ikastetxeak izan dira betetzeko zailak diren ordutegiak eta hezkuntza-programak ezarri dituztenak, baina, beste askotan, gurasoek beraiek eskatu dute irakasleen arreta, seme-alabek duten  denbora zereginekin bete eta hauek zaindu ditzaten,  gurasoak  telelanarekin hobeto moldatu ahal izateko.

Hala ere, gaur, bi hilabete geroago bi gauza ikasi ahal izan ditugu. Lehenik eta behin, egoera  ez dela puntuala, baizik eta denboran luzatu eta luzatuko  dena, eta   haurrak ez direla eskolara itzuliko irailera arte (baliteke gehiago izatea). Bigarrena, beharbada, betiko irakaskuntza arautua etxeetan egiten saiatzea desegokia izaten ari dela.

Munduko guraso eta haur txikiak ez dira  Homeschooling egiten ari. Homeschooling-a hezkuntza-aukera bat da, gurasoen erabateko prestakuntza eta arreta eskatzen duena. Hemen irakasleen laguntza dugu, baina gurasoak ez daude prestatuta eta ez dute astirik beren seme-alabak eskolako lanetan hezteko. Ez. Gurasook, eta garrantzitsuena haurrok, ez gara homeschooling-a egiten ari, baizik eta larrialdi-egoera bat bizitzen ari gara.

Badago uste oker bat, batez ere gurasoen artean, eskola edukiak jasotzeko eta ikasteko leku bezala mugatzen duena. Eskola, ezagutza-igorle hutsa baino askoz gehiago da, eta esperientzia honek hori berresten digu. Haur bat eskolara joaten denean, bere esperientzia etxean lan egiten duenean egiten duena baino askoz haratago joaten da. Eskolara doan haurrak sozializatzen ikasten du, harremanetik datozen emozioak kudeatzen ikasten du, beste helduengan konfiantza izaten ikasten du, irakaslearekin eta ikaskideekin lotura sortzen du, emozioak adierazten ditu eta hau modu egokian egiten ikasten du, bestearen presentziak barrua orekatzen  laguntzen baitio. Eskolan, haurrak korrika egiten, salto egiten, jolasten du,  energia  jolasorduan desfogatzen eta ikasgela barruan menderatzen menderatzen ere  ikasten du. Eskolara doan haurrak bere ikaskide formalak imitatzen ditu eta horrela formalagoa bihurtzen da. Eskolara doan haurrak testuinguruari esker ikasten du, gurasoena ez den beste figura bat duen maisuari esker eta elkarrekin ikasteko bat egiten duten  ikaskideei esker. Horrek ez du esan nahi haurrak ezin duenik hau etxean ikasi, baina horretarako gurasoek, etxeak eta haurrak familian ikasteko prest egon behar dute.

Aipatu ditugun trebetasunak nekez ikasten dira liburuekin eta zereginekin bakarrik. Era berean, ez dira ikasten eskola telematikoekin edo Zoomeko bilerekin. Haurren burmuinak, batez ere txikienenak, muga handiak ditu modu telematikoan ikasteko. Entzuten duena  ulertzeko duen gaitasuna heldugabea da oraindik eta zaila egiten zaio irakasle batek  hitz egiten duena  ulertzea ikusmen-gakorik ez badago, eta are gehiago, askotan gertatzen den moduan, eskola birtualak etenez beteta badaude. Bere garuna ere ez dago prestatuta ordenagailuaren pantaila aurrean   ematen den estimulu finkoetan arreta aldi luzeetan mantentzeko, eta, beraz, normalena haurra nekatzea edo arreta galtzea da, arreta-aldi laburrak izan  ondoren. Haur batzuk ordenagailuaren aurrean mantentzea ikasgai bat jasotzeko, sufrimendua eragin diezaioke,  bai gurasoei,  bai irakasleei, eta nola ez  haurrei beraiei.

Esan bezala, larrialdi-egoera bat bizitzen ari gara, eta horrek larrialdiko ikaskuntzak eskatzen ditu. Zentzugabea da haurrak egin beharrekin, bilerekin edo eskola digitalekin asaldatzea; izan ere, lasaitasuna sentitzeko errutinak ezartzen lagundu behar diegu, eta emozioekin modu positiboan konektatu behar dugu. Nire esperientzia pertsonalean eta galderak egiten dizkidaten beste pertsona batzuen esanetan,  irakasleek mezu lasaigarriak helarazten dizkiete gurasoei. Bilera edo posta elektroniko bakoitzean azaltzen digute ahal duguna egin behar dugula eta ez ditugula haurrak behartu behar. Mezu horiek jaso arren, gurasook, agian betebehar edo erru sentimenduagatik, haurrei exijitu eta agobiatu egiten ditugu. Kasu askotan, gurasoak urduritzen  gara, haurrekin etxeko lanak egitera esertzeko presioa, posta elektronikoekin eta lan-deiekin uztartzen  delako. Ezin konta ahala gurasok idazten didazue zuen seme-alabek negar egiten dutelako, zapuztu eta larritu egiten direlako eginbehar eta klase birtualen aurrean. Haur gehienei estresa eragiten diete online diren  lan edo bilera horiek guztiek, eta, kasu askotan, ikusten ari gara, denboran mantentzen den estres hori antsietate ere bihurtzen ari dela, era guztietako adierazpen emozional eta psikosomatikoekin.

Beraz, gure hasierako sena ikaskuntza egituratu baten bidez normaltasunari eustea izan bada ere, egoerak premiazko ikuspegia aldatzea eskatzen du, haurrek,  batez ere txikienek duten presioa murrizteko. Ez du inolako zentzurik haur-hezkuntzako zikloko haur batek (6 urtetik beherakoak) saio birtualak izateak, non eta ez den modu puntualean, maisuaren eta haurraren arteko harremanari eta loturari eusteko. Lehen Hezkuntzan oso positiboa izango litzateke kantitatea kalitateagatik aldatzea; hau da, talde handiekin ikasgai, saio eta bilera birtual gutxiago egitea, talde txikiagoekin bilerak lehenesteko. Ona litzateke, halaber, fokua edukietan jarri beharrean testuinguruan jartzea, hau da, bilera horietan ikasgaia pixka bat ahaztea eta haurren emozioetan, beharretan eta galderetan zentratzea, haurren artean modu aske eta sozialago batean konektatu ahal izateko. Ona litzateke, halaber, fokua alderdi formal batetik abstraktura aldatzea, ikaskuntza formala eta idazketa eskatzen duten zereginak murriztu, eta arte-adierazpenaren bidez garatzea, marrazkiak, dantzak, eta  haurrei emozioak bideratzen hainbeste laguntzen dieten abestiak erabiliz. Eta, azkenik, hezkuntza-ikuspegia aldatzea, garrantzia kenduz gure hezkuntza-sisteman ziklikoak diren edukiei, eta familiei laguntza eskaintzea , seme-alabei ikasketa prozesuetan murgiltzeko eta  idazteko edo irakurtzeko  trebetasunak garatzen lagun diezaieten. Gozatu dezaketen liburuen zerrendak eskaintzea, marrazteko edo erredakzio txikiak egiteko ideiak eskaintzea, eta zergatik ez ideiak eman, zenbakiak modu ludiko eta naturalagoan ikas ditzaten.

Badakit guraso eta irakasle asko zaretela zuen seme-alaba edo ikasleak motibaziorik gabe sentitzen dituzuenak, eta kasu askotan nahi zenukeena baino gehiago behartuago. Hilabete eskas geratzen da eskolan eta badirudi bi aukera ditugula. Orain arte bezala jarraitzea edo ikuspegia pixka bat aldatzea. Aita edo ama bazara, seme-alaben ongizatea lehenetsi ezazu beti; presioa murrizten ahalegindu, irakasleekin hitz egin eta zure lanarekin ere hitz egiten dezakezu  karga murrizteko edo ordutegiak moldatzeko. Irakaslea  bazara, ziurtatu guraso guztiek ulertzen dutela eginbeharrak eta bilerak ez direla haur bakoitzaren osasun mentala baino garrantzitsuagoak.