Iñaki Mendigurenek idatzitako testua dakargu gaurkoan. Eskola txikien “txikitasunaz”

Egun on guztioi:

Herri txikietako eskola txikietako ume txikiak gara gu. Zuek askotan hordago handira, guk berriz txikira. Ez dira gureak handia, makro, big… eta antzekoak. Ez al duzue entzun Small is beautiful? Ba, horixe, uste dugu txikia polita dela, txikerra ederra.

Eta zuei ―handi, nagusi eta helduoi― gauza txiki batzuk esan nahi dizkizuegu.

Guk askotan ez ditugu zuen hitz potoloak ulertzen. Adibidez, ez dakigu zer den innobazio edo berrikuntza pedagogikoa. Baina guk ez dugu zuetako askok ikasi zenuten bezala ikasten. Zuek ordu asko ematen zenituzten, adinaren arabera sailkatuta, eserita, isilik, bakarka, liburuen gainean gauzak buruz ikasten… irakaslearen errieta edo zigorren mehatxupean. Guk jolasean ikasten dugu, talde-lanean, adin desberdinetakoak gara eta elkarrengandik asko ikasten dugu, baina bakoitzak bere erritmoan, eta mehatxurik gabe, animatu egiten gaituzte, motibatu. Ondorioz, eskolan zuek baino gutxiago aspertzen gara eta gehiago gozatu! Agian beste batzuek baino eduki gutxixeago ikasiko dugu, baina balio gehiago.

Gure heziketa hurbil-hurbilekoa da, 0 kilometrokoa. Jakin-mina, jakingura dugu ikaragarria. Eskolak hori pizten digu. Eta geure ingurukoa aztertzen hasten gara, baina mundu zabalera irekita beti. Zuek inteligentzia artifizialaz oso kezkatuta zaudete, guk adimen naturala garatzen dugu.

Eta ez pentsa, eskolan asko ikasten dugu, baina eskolatik kanpo ere bai… eta zuengandik ere asko ikasten dugu: zuen berba edo hitzetatik baino gehiago zuen ekintzetatik. Eta, barkatu, baina egiten duzuen guztia ez zaigu gustatzen:

– zuek gurekin jolas gehiago egitea nahi genuke;

– zuek ere pantailei begira denbora gutxiago ematea gura genuke;

– zuen beldurrak, frustrazioak eta anbizioak gure gain ez botatzea nahi genuke.

Mesedez, gelditu zaitezte, hartu arnasa, lasaitu… Slow life!

Gure herri txikiak euskararen arnasguneak omen dira. Guk ere euskara arnasten dugu eskolan, euskaraz bizi gara, eta lehenengo euskaraz ikasi behar dugu ondo. Horretarako, lagundu zuek ere: euskara dakizuenok, erabili; eta ez dakizuenok, ikasi. Baina ez pentsa, ez gara geure zilborrari begira geratzen, eta eskolan beste hizkuntza batzuk ere ikasten ditugu apur bat: ingelesa, gaztelania eta abar.

Ulertzen ez dugun beste hitz bat ‘xenofobia’ da. Geroz eta gehiago, beste herrialde batzuetatik etorritako lagunak daude gure artean, askotarikoa da gure eskoletako giza paisaia. Gure artean gazta bezain larruazal zurikoak gaude, edo kafesne kolorekoak, edo txokolate beltza bezalakoak… Ohitura desberdinak ditugu, edo erlijio eta sinesmen diferenteak, edo horrelakorik ez. Baina ez dugu arazorik, oso ondo moldatzen gara elkarrekin jolasean eta lanean. Besteak beste, ikasi dugulako euskaldunok ere askotan joan izan garela kanpora, hemen goseak edo beldurrak jota geundenean.

‘Genero’ kontuak ere ez ditugu oso ondo ulertzen. Baina guk ez diogu inori hanka artera begiratzen zer den jakiteko. NAIZEN bezalakoa naiz ni, eta kito! Gure etxeetan batzuk aita eta ama ditugu, batzuetan banatuta daudenak; beste batzuk bi ama ditugu, edo bi aita, edo ama bakarrik, edo… Gure artean soberan dauden bakarrak matxitoak dira, handiputzak, ahulagoak zapaltzen dituztenak. Elkar maitatzea beti da gauza polita, borrokan jardutea baino askoz politagoa.

Jasangarritasuna eta klima-kontuak ere ikasten ditugu. Eskola txikian natura, izadia maitatzen eta zaintzen ikasten dugu: zelaiak, errekak, basoak, mendiak… jolasgune eta ikastegi bihurtzen ditugu. Ez dugu uste hiri handiak oso friendly eta adiskidetsuak direnik guretzat.

Eskola txikian animaliak errespetatzen eta ondo tratatzen ere ikasten dugu; horregatik tristura handia ematen digu errepide-bazterrean akabatutako txakur eta katu abandonatuak ikusteak! Baina, batez ere, bihotza urratzen zaigu gu bezalako umeak bonba pean txikituta ikusten ditugunean, hitzik gabe geratzen gara. Edo pobreak direlako gose eta gaixo dauden horiek edo neska direlako eskolara joan ezin diren horiek ikustean, berba barik geratzen gara. A zer mundu petrala!

Ez gara inozoak. Badakigu arantzarik gabeko arrosa gutxi dagoela hemen. Baina mundu hau hobea izan daiteke, ala? Badakigu asko maite gaituzuela, eta guk ere maite zaituztegu zuek. Baina, mesedez, utzi itxaropena herentzian, laga esperantza guretzat!!!

Eskerrik asko!!!