Egun gutxi dira Korrika Irunen hasi eta Baionan amaitu zenetik eta oraindik hotzikarak zeharkatzen nau martxoak 14a gogoratzean. Badut nik miresmen berezi bat Korrikarekiko eta oso txikia nintzeneko oroitzapen bakan batzuk ere bai. Korrika gerturatzen ari denean zirrara handia eta barnera salto egitean malkoei eusten joaten diren horietakoa naiz. 

Ahal bezain tarte gehien bizitzea eta metro gutxiz bada ere korrika egitea maite dut. Aitortu behar badut, apur bat zoratzera arteko maitasuna da, eta batetik bestera joango nintzateke beste ardurarik ez banu. Furgonetan edo Dj Bullen autokarabanan egun bat igarotzea nire fantasietako bat da. 

Irungo hasierara nahiko giro nahasian heldu ginen eta beldur nintzen nire desioa lehenesteak ez ote zuen etxean eztanda lehertaraziko… Baina aurten korrikak oparitu diguna izugarria izan da. Beharrezko eta zailak diren elkarrizketak ekarri dizkigu etxera. Irungo lehen metroak egin eta parkean apur bat ibilita mugara gerturatzea erabaki genuen. Baten nekea, bestearen gosea eta hirugarrenaren haserreak ahal bezala kudeatuz heldu ginen zubi ingurura. Jendetza. Ilusioa, zirrara eta urduritasuna somatzen zen han batu ginenon artean… 

Berehala begiradak ihes egin zidan zubi ertzean petoa jantzita zeuden emakume eta gizon beltzengana. Orain hilabete batzuk, Santiago zubia irekitzearen bezperetan bertatik igaro ginenean ere han zeuden mordoxka bat zain, behatzen. Eta mugan tentsioa nabari zen. Martxoak 14a aukera zoragarria zen muga hausteko. Berehala galdetu zidan semeak haien inguruan. Pasako dira? Baietz espero dut. Saiatuko gara seguru senti daitezen denon artean. 

Horrek zabaldu zizkigun mugaren inguruko elkarrizketa zailak eta gogorrak. Arrazakeriaz, aparofobiaz, hipokresiaz eta Bidasoa zeharkatzen hil direnez aritu ginen. Baita Mediterraneoa zeharkatzeko zailtasunaz, Melillako hesiaz, Palestinaz, Mexiko eta Estatu Batuen arteko hormez… Eta noski, Euskal Herriko historia hurbilaz eta gure muga gordinez. 

Urruneko garaiak badirudite ere, nola gutariko askoren gorputzetan urduritasuna eta beldurra agertzen den mugara gerturatzean… Errefuxiatu izateaz eta sarekadez… 

Ibai batek banatzen duen herri bat izateak sortzen dituen zauriez eta hizkuntzaren mugez. Hegoaldean jaio direlako frantsesa ez jasotzeak eta euskaraz toki askotan ezin komunikatzeak sortzen dizkigun beldur eta konplexuez aritu gara korrika amaitu ostean topoan Irunera itzultzeko muga zeharkatzean. 

Ohartu gabe baxu-baxu izan dugu elkarrizketa eta gero konturatu naiz oraindik ere hitz egiteak sortzen digun beldurraz. 

Oilo ipurdia jartzen zait bi haur txikienak esku banatan helduta nituelarik mugarik ez oihu ozen eginez, muga Korrika elkarrekin zeharkatu dugun guztion energia gogoratzean. Emakume eta gizon beltz horiek beraien bidea jarraitu ahal izan zutelako une hartan, baina orain ere beste batzuk beraien aukeraren zain egongo direlako…

Mugak hor jarraitzen du eta edozein unetan azal kolore guztientzat berriro erabat itxiko dutenaren mamuak ere bai. 

Mugek ezin dute, ordea, hizkuntza mugatu eta Gorka Torre, Guraso.eus-ko kolaboratzaileari, besarkada handi bat bidaltzeko erabili nahi nituzke lerro hauek. 

Euskaraz elkarrekin korrika egun hauetan egin dugun metro bakoitzak eman diezagun indarra egunerokoan euskaraz bizi eta esparru guztietan artatuak izatea aldarrikatzen jarraitzeko. 

Mugez hitz egin eta zubiak eraikitzen jarrai dezagun. Bidasoaz gaindi, mendilerroak zeharkatuz eta batez ere, belaunaldien artean elkarrekin zubiak eraiki eta mugak ezabatzea aldarrikatuz.

Geure buruei jartzen dizkiegun mugak identifikatu eta apurka apur ditzakegu eta.