Ohikoa da neba-arrebak elkarrekin haserretzea, baina guraso askok gaizki eramaten dituzte gatazka horiek, eta epaile rola hartzen dute. Hik Hasi egitasmoan aurkitu dugu gaia landuta. Nerea Mendizabal eta Miren Camison psikopedagogoen hitzak jaso dituzte.

Guraso askoren desioa da bere seme-alabek euren artean harreman ona izatea. Ahal balitz, lagunak izatea. Errealitatean, ordea, liskarrak, haserreak, zeloak eta ezinikusiak ere izaten dira neba-arreben artean. Egun bakarrean, adiskide min izatetik, etsai gotor izatera ere igaro daitezke haurrak. Nerea Mendizabal psikopedagogoaren arabera, ohikoa eta naturala da haurrideen artean gatazkak sortzea. Gatazkak ohikoak eta naturalak izanik, gurasoen helburua ez litzateke izan behar estualdi horiek saihestea, haserrealdi horiek ongi bideratzen asmatzea baizik.

Baina zer-nolako jarrera dugu gurasook seme-alaben arteko gatazken aurrean? Horixe galdetu beharko genioke lehendabizi geure buruari, heldu moduan, seme-alaben arteko liskarren aurrean, Mendizabalen aburuz: “Gatazka ez da derrigorrez arazo, gauzak hobetzeko aukera izan liteke. Baina gatazkak, bere horretan, helduari beldurra ematen badio, zama horrekin abiatuko da seme-alaben arteko konponezinak bideratzera eta moztera; aldiz, gauzak hobetzeko aukeratzat hartzen baldin baditu, gatazkatik informazioa jasotzeko aukera baliatuko du, eta, une horretan gaizki pasatzen aritu arren, piezak mugitzen lagunduko dion egoera gisa balia dezake, modu konstruktiboan”.   

Gurasook seme-alaben arteko haserrealdiak lasaitasunez kudeatzeko Miren Camison filosofo eta psikopedagogoaren arabera ere, gurasook egin behar dugu lehendabizi hausnarketa: “Gurasook lasaitasunez kudeatzen al ditugu anai-arreben arteko gatazkak? Edota, nahi izan gabe ere, gatazkaren erdian errudunak eta biktimak bilatzen ditugu? Bizikidetza batean inoiz gatazkarik ez egotea espero al dugu? Edota desadostasun egoerak bizikidetzarako aukera positibo moduan ikusten ditugu?”. Gatazkari buruz daukagun ikuspuntuak ikaragarri baldintzatuko du, Camisonen eta Mendizabalen arabera, gatazka horren aurrean hartuko dugun jarrera. 

Haurren arteko gatazka eteteko premiak gurasoak epailearen rola hartzera eraman ohi ditu, eta Mendizabalek argi dio epailearen rola hartzeak kalte egingo diola egoerari: “Guraso eta epaile izatea ez datoz bat. Denek galtzen dute”. Camisonen arabera, epaile ez, bitartekari rolak laguntzen du: “Arrazoi desberdinengatik atsekabetuak dauden haurren arrazoiak entzuteak, gure denbora eta presentzia lasaia eskatuko du. Haien barruko egoera deskribatzen duten hitzak aurkitu arte denbora eman behar diegu, inongo epaiketarik aurreratu gabe”. Iritzi berekoa da Mendizabal: “Bataren eta bestearen nahiak entzun eta elkarri entzunarazi, eta biak, helduaren esku hartzeari esker, elkar ulertzen saiatuko dira”. Ondoren, helduok egoeraren aurrean, erreakzio emozionalik ote dugun ohartzea izango litzateke hurrengo urratsa.

Desadostasunak saihestea eta seme-alabak adiskide izatea ez dago gurasoon esku, baina etxeko giroa lasaia izateak harreman goxoagoak eraikitzen lagunduko du. Giro ona sustatze aldera, Mendizabalentzat garrantzitsua da haurrideei ezartzen dizkiegun rolez jabetzea, edo rol horiek ez ezartzen saiatzea, eta baita konparazioak saihestea ere: “Kasu batzuetan konparazio horiek oso nabarmenak dira, eta jaiotzetik egiten dira; beste batzuetan konparazioak sotilagoak izango dira, baina umeak guztiaz jabetzen dira”. Gurasoon arteko harremana ere eredu izango da neba-arrebentzat, eta horretaz jabetzearen garrantzia nabarmentzen du Mendizabalek. Haur bakoitzari behar duen arreta, denbora eta espazio bereizia emateak ere lagunduko du giroa goxatzen, “espezial eta maitatu sentitzeko”.