Noizko? Gutxiegi! Primeran! Gehiegi!

Orain aste batzuk jaio zen gure hirugarren haurra eta haurdun nengoela esaten hasi ginenetik denetariko erreakzioak jasan ditugu. Espero nuen egia esan, baina batzuen ahoetatik entzuteak min eman didala aitortu behar dut. 

Aurrez ere aipatu dut hemen baina niretzat gurasotasuna haurra(k) izateko erabakiaren inguruan hausnartzen hastean hasten da. Ez dira gutxi “noizko?” galderari erantzun behar izaten diotenak. Epaia ez baita hasten haurra jaio ostean… Haurrik ez izatea erabaki duenak sarri entzungo du galdera hori. Haurra(k) izan nahi baina ezin duenak ere entzun behar izango du… Eta galdera horrek sortzen duen mina izugarria da maiz.

Lehen haurra izaten dutenek aldiz, haurra koxkortzen hastean “noizko bigarrena” erantzun beharko dute… Ez omen da nahikoa haur bakarra izatea. Epaia berriro, bakarra ez. 

Bigarrena heltzean hartuko dute askok lasaitasuna. Listo. Bi haur primeran dago. Hori bai, bigarrenean bikiak badatoz ziurrenik “ze faena” pentsatuko duten askoren irribarre faltsua ere jasoko dute. Bi, bi da neurri egokia. 

Eta hor dator hirugarren bat bidean datorrenaren berria dena apurtzera. Berri honekin askok ezin dute beldur edo nazka (edo haserrea?) aurpegia disimulatu ere… Zorionak esaten badizute ongi… Ze egongo da berria eman eta zorionduko ez zaituenik ere… Eta baita “baina nahi zenuten?” galdetuko dizunik ere… Inongo erreparorik gabe. Eta gero agertuko dira “graziosoak”, deskontuak izateko izango duzula esaten dutenak. Hiru ez baita egokia. Epaia.

Ez dut imajinatu nahi hiru haur baino gehiago dauzkaten familiek entzun behar izaten dutena… 

Eta epai hori bada min handia egiten didan zerbait: errespetuan eta hezkidetzan, komunikazio ez bortitzean eta ez epaitzean hezten saiatzen ari garen bitartean haurrak izateagatik edo ez izateagatik ere epaitzen gaituen jendartea. 

Eta zuk, entzun behar izan duzu halakorik?