Historia
Ez dut inoiz
herrialderik konkistatu.
Ez dut penizilina asmatu,
ezta formula matematikorik ere.
Ez dut izurriterik gelditu,
ez dut gerra egin inoren kontra.
Ez dut itunik sinatu,
ez dut Nobel saria merezi.
Baina umeari fardela aldatzen diodan bitartean
badakit
Historia idazten ari naizela.

 

Zaila da Karmele Jaiok bere olerkian azaltzen duen baina hobeto adieraztea.
Budapesteko Loczy Institutoan urteak daramazkite Historia egiten. Haur bakoitzari pixohial aldaketa batean eskeintzen diotena Historia da. Nor bere Historia egitea.

Pixoihalak aldatzerakoan haurrarekin bizi dugun harremanaren intentsitatea errepika ezina da. Arrazoi hau dela eta, momentu hauek atseginak egitea komeni da eta, lehenik eta behin, beharko dugun guztia eskura izaten ahaleginduko gara: pixohialak, toallitak, beste zapiak, etab..
Pixoihala aldatzen dugun bitartean, gure keinuak leunak, arinak eta adeitsuak izango dira. Horrexegatik adi egon behar dugu: adibidez, umetxoentzat hankak orkatiletatik eustea mingarria izan daiteke. Garbitzerakoan ere tentuz ibili behar dugu izur guztiak behar bezala garbitzen eta gunerik sentikorrenak samurki zainduz. Bada egiz betezen den esaldia:
Tratatuak izan garen moduan, tratatuko dugu guk ere.


Momentu hau haurrarekin dugun harremana edo lotura sendotzeko baliagarri izan behar litzateke; era berean, hizkuntzaren erabilera sustatzeko ere balizkoa izango zaigu: gertatzen ari denari izena jartzea eta berau deskribatzea, ingurua ulertzen laguntzen die, modu honetan gertatu behar dena hobe ulertzen dutelarik, honek, ziurtasuna ematen duelarik.
Hasiera batean aldaketa haurra etzanda dagoela egingo dugu. Niniaren mugimenduaren garapena aurrera doan heinean eta zutik jartzeko gai denean, pixohialaren aldaketa haurra zutik dagoela burutu ahalko dugu, modu horretan haren mugimendu garapena errespetatuko dugularik.

Pixoihalaren aldaketarekin erabat harremanduta esfinterren kontrola legoke.
Ez da kontrol fisiologiko hutsa; alde afektiboa oso garrantzitsua da eta  prozesu honetan helduok hartutako jarrera erabat esanguratsua da -ikerketen emaitzek aipaturiko prozesua nerabezaroan norberaren burua zaintzeko moduarekin erlazionatzen dute-.

 
Hori guztiagatik funtsezkoa da prozesu hau haurraren doktrinatzea ez bilakatzea. Haurraren erritmoa errespetatzea ezinbestekoa da. “Handi izatearen” desioak, helduak imitatzea ekarriko du eta honenbestez, helduok bezala pixa eta kaka egitearen nahia sorraraziko die. Modu honetan, bere eskaera, interesa eta jolasaren bidez erakutsiko digute prozesuarekin hasteko prest daudela – gainera bere atxikipen maila handituz doala behatu beharko dugu-.
Helduak jarrera adeitsu baten bidez prozesua errazteko garaia izango da beraz.
Pixontzian edo komunean egiten hasten denean ez da ospakizunik egin behar, izan ere, ez errefortzu positiboek ez eta kexek ere ez baitute akonpainamenduan laguntzen; prozesua modu naturalean hartu behar da.
Aurreko batean Lorea Agirreri entzuten nion moduan, prozesu guzti hauetan bi dira gakoak:
Denbora eta presentzia
Atxikimendu ziurra lortzeko bidean, pixohial aldaketa eta esfinterren kontrola, oso lagungarri dira. Eta atxikimendu horretarako, denbora eta presentzia ezinbestekoak dira.