Hainbatetan entzun dut jolas askeari garrantzia eta espazioa ematen zaizkion hainbat eskolatan psikomotrizitate gelak desagertu direla, eta psikomotrizista ikuspegitik akats haundi bat dela iritzita, psikomotrizitate saioen aldarria egin nahi dut.

Badira urteak psikomotrizitatea eskoletan sartu zela eta jakin badakigu askotan espazio edota metodologiak ezartzen direla bertako helduak hezi gabe edota hezi aurretik. Psikomotrizitate saioetan ere askotan gertatu izan  da  psikomotrizista  ez  den  norbaitek  gidaturiko  saioak  izatea,  eta  ene  ustetan,  jolas  askeko  une bilakatzen du horrek saioa; helduaren garrantzia berebizikoa dela iritzirik. Aitortu behar dut, formakuntza asko   egon   direla   eta   daudela   egun   eta   eskola   askok   merezi   duen   garrantzia   eman   diotela psikomotrizitateari, psikomotrizistak bermatuz edota saiaketa anitzak eginez; bide honetan jarraitu behar dela uste dut psikomotrizitate saio guztietan dauden helduen formakuntza bermatu artean. Izan ere, psikomotrizistok formakuntza teoriko-praktiko zein bibentzialak jasotzen dugu, psikomotrizitate saioetan gertatzen diren egoerak aztertu eta hausnartzeko,  taldearen zein norbanakoen beharrei modu egokienean erantzuteko, eta honenbestez saioa bera modu egokian burutzeko. Baita eskola guztietako haurrek psikomotrizitate saioak izateko aukera izan dezaten ere.

Gainera, pozgarria deritzot azkenaldian jolas askearen inguruan ematen ari den mugimenduari, izan ere, indar handia hartzen ari da eta haurren garapenerako oso lagungarria da. Hala ere, jolas askea lantzeak psikomotrizitatea deusesteko joera ekartzeak arduratzen nau, ez zait ordezkoa denik iruditzen eta biak bultzatu eta burutzeko gonbidapena luzatu nahiko nuke.

Psikomotrizitateak haurren garapen fisiko, psikiko zein emozionala garatzea ahalbidetzen du. Mugimendua eta jolas askea oinarri izanik; haurrek barruan dauzkaten beldur, ideia eta zalantzekin jolasteko aukera izaten dute; hauei erantzuna bilatzeko saiakeran. Besteekin jolastuz, harremanak eta elkarbizitza barneratzen dute; eta guzti honek sortzen dizkien gatazka, tristura eta pozekin hazten dira. Guzti hau prestaturiko espazio, denbora, material eta dinamika baten baitan gertatzen da eta psikomotrizistaren bidelaguntza izaten dute beharrezko dutenerako. Jolas askean ere bizipen eta ikasketa ugari izaten dituzte, baina, psikomotrizitate saioek eskaintzen duten jarraikortasun eta testuinguru gabe.

Izan ere, psikomotrizitate saioek talde eta egutegi egonkor batekin saioak garatzea bermatzen du, honek hainbat onura eskaintzen dituelarik: gatazka ezberdinetatik ihes egiteko joerak dituzten haurrei egoerei aurre egiteko espazioa, espazio eta material zehatzekin jolas ezberdinak garatzeko denbora, saio baten lortu ez duten erronka hurrengoan lortzeko aukera, talde bezala harremanak eta joerak lantzen joateko aukera, begirada   periferikoa   landuta   duen   heldu   bidelaguna,   beraiendako   zehazki   antolaturiko   espazioa… eskaintzen die.

Eta guzti honetaz kontziente bihurtzen dira haurrak, asko eskertzen dute eta konfiantza giroa sortzen da. Honekin ez dut eskoletan antzekoa gertatzen ez denik adierazi nahi, ezta gutxiago ere. Baina, espazio  eta  erritual  hauek,  talde  eta  denbora  tarteak,  psikomotrizistak…  kalitatezko  momentu  bat eskaintzen  die  taldeari  eta  norbanakoari,  eguneroko  errutina  eta  jolas  zein  espazioetatik  haratago; horregatik diot biak bultzatu behar direla eta bakoitzari merezi duen garrantzia eman.