Saioa Aizpurua Arribas Algaraklown Ospitaleko Pailazoen zuzendari artistikoa eta elkartearen sortzaileetako bat da. Gipuzkoako erietxeetan eta adinekoen egoitzetan aritzen dira birusak beharrean, irribarreak kutsatzen, baina, pandemiak eraginda, haien jarduna mugatu egin da.

Nola aldatu da zuen jarduna COVID-19arekin?

Pandemia egoera honetan, bertan behera geratu dira aurrez aurreko bisitak. Egia da bideo-deiak egin ditugula ospitaleko haurrekin eta erresidentzietako egoiliarrekin, baina sentsazioa oso bestelakoa da. Pantailek elkar ulertzeko modua aldatzen dute; elkarrekin gauden momentuetan sortzen den energia galtzen da.

Era berean, inoiz baino beharrezkoagoa da zuen lana…

Bai, guk uste dugu sasoi honetan oso garrantzitsua dela. Halere, badirudi oraindik ez dela hori aitortu; ateak itxita ditugu momentuz.

Badakizue noiz itzuliko zareten?

Egia da egoitzaren batean hasi garela aurrez aurre lanean, baina oso gutxitan. Beldur handia dago. Guk protokolo bat egin dugu behar diren neurriak hartzeko, eta presentzialki jarduteko, baina ematen duenez, abendura arte ez gara bueltatuko. Zaila ikusten dugu dena, eta inportantea iruditzen zaigu hor egotea. Emozio asko daude borborka: beldurra, ziurgabetasuna, tristura… Beharrezkoa ikusten dugu emozio horiek ateratzeko aukera ematea; eta nola ez, umoreari ere heltzea. Momentu txarretan bada ere, pertsona guztiek irri bat atera ahal izatea nahi dugu.

Badakizu azaltzen zer den gainerakoengan eragiten duzuena?

Normalean egoitzek eta ospitaleek haien errutinak dituzte, baina zalantzarik gabe, eredua hotza da. Guk, nolabait, hoztasun hori epeldu egiten dugu, eta ezezagunak garen arren, harreman goxoak sortzen dira egoiliarrekin. Oso indartsua da momentu horretan sortzen den aldaketa. Gu ez gaude gaixotasunari begira; horretarako medikuak eta erizainak daude. Haiek gaixotasuna sendatzen dute, eta guk haize freskoa eramaten diegu pertsonei, bizitzen ari diren egoera arintzeko.

 Nola jaio zen Algaraklown?

Beste toki batzuetan pailazoak ospitaleetara joaten zirela ikusi nuen, eta Madrilen elkartu nintzen Amparo de Miguelekin. Biok ideia bera geneukan, eta horrela erabaki genuen Gipuzkoan talde bat sortzea. Azken finean, garrantzitsua iruditzen zitzaigun halako eremuetan pailazoek duten eginkizuna: ospitaleko langileek gaixotasunari begiratzen diote, eta esan dudan moduan, pailazook pertsonak bere osotasunean hartzen ditugu, eta batez ere, emozioak lantzen ditugu. Ia bederatzi urte daramatzagu lanean, artearen bidez ospitaleetan alaitasuna zabaltzen.

Nola gerturatzen zarete? Zein izaten da prozesua?

Gipuzkoako egoitzei dagokienez, batzuetan guk deitzen dugu bertara, eta beste batzuetan haiek eskatzen digute joateko. Berez, bi programa ditugu zehaztuta: bisita puntualak eta geriatriklown deitutakoa. Azken horretan, astean behin gerturatzen gara egoitza berera, eta egoiliar jakin batzuekin egoten gara –psikologoek edo zaintzaileek erabakitzen dutenekin–.

Eta erietxeetan?

Ospitaleetan ere bi zerbitzu eskaintzen ditugu. Alde batetik, pediatriako geletan egoten gara konpainia egiten: astelehen arratsaldeetan eta astearte goizetan. Eta bestetik, ebakuntza-gelara doazen haurren bidelagun ere izaten gara: pailazookin joaten dira ebakuntza egitera, eta esnatzean ere hor egoten gara, gelara eraman arte.

Bestetik, zuen elkartea laguntzeko modua ere badago, ezta?

Bai. Irabazi asmorik gabeko elkartea gara, eta Algaraklown laguntzeko aukera asko daude. Ekonomikoki izan daiteke, adibidez, Teaming bitartez, hilean euro batekin. Baina horrez gain, bestelako ekintzak ere eskertzen ditugu, esaterako, gure jardunaren eta produktuen zabalkundea egitea. Horrez gain, sudurkluba ere badago, batez ere enpreseei zuzenduta, elkarlanerako deia egiten.

Bukatzeko, zein da egoera honetan azpimarratu nahi duzuen mezua?

Gozamenerako gonbita egin nahi dut. Ez dezagun bakarrik pandemia ikusi; ikus dezagun harago. Elkar zaintzea eta zaintza horrekin gozatzea da aukera bat. Izan ere, momentu honetan gozamena ere egon behar da gure artean; bakoitzak ikus dezala nola lortu, baina ez dezagun baztertu.