Zein polita zauden! Bai itxura dotorea! Zein neska polita! Nolako soineko ederra!


Eta bat-batean, zeure burua ikusten duzu hori esaten, eta konturatzen zarenerako, ezin dituzu esandako hitzak ezabatu, nahiz eta ezpainari kosk egin, airean hegan geratu dira!. Dagoeneko esan dituzu, beste belarri batzuetara bidaiatu dute, beste buru batzuetan lurreratu dira, txikitatik pertzepzioak moldatzeko. Eta konpontzen saiatu arren, etsi egin behar duzu zure buruari hurrengoan desberdin egingo duzula esanez.


Ezaguna egiten zaizu? Zaila da dinamikak aldatzea, nahiz eta benetan uste duzun aldatu egin behar direla. Zure ikaskuntzak eta barneratutako ohiturak nahiko tematiak izaten dira eta beren ohorezko postua ez uzteko borrokatzen dute. Normala da, guztioi gertatzen zaigu.


Ez, gu ez gara estremistak, eta ez dugu uste hau, bere baitan, drama ikaragarri bat denik, baina gehitu egiten du. Pixkanaka burua zizelkatzen digun gizarte honen etengabeko tanta-jarioari batzen zaio, eta mezu ezkutu edo agerikoak bidaltzen dizkigu; irudiak garrantzia duela, baldintzatzen duela, gizakiak talde desberdinetan banatuta gaudela. Multzoak egiten ditu eta besteak, ez direnak, kanpoan uzten ditu. Eta badirudi barruan egon behar dela, batzuetan prezio oso  altua izan arren.


Zoritxarrez, batez ere,  genero-adierazpenari lotuta gertatzen da hau. Ez genero bakarrari lotuak noski, estereotipo bi aldeetan baidaude, eta denak sartzen ditugu bizkar-zorro zamatsuetan. Biak landu eta atzean utzi behar dira, pixkanaka gizarte osasuntsuago bat eraikitzeko, edo?


Hitzak tresna izugarria dira pertzepzioa eta garen horri forma emateko. Izan ere, Wittgensteinek badu esaldi gogoangarri bat, guri beti laguntzen diguna:

“Nire hizkuntzaren mugek nire munduaren mugak adierazten dituzte”. Eta, hizkuntzaren erabilerara eta ikaskuntzan kokatutako testuinguru batean esanda badago ere,  gure buruari  edo besteei hitz egiteko moduak gure gizarteko oinarri zaharkitu batzuk sendotu  edo, aitzitik, eraisten laguntzen digula azpimarratzeko ere balio digu.

Duela hilabete batzuk Instagramen asko gustatu zitzaigun Juan Camilo Gaorren aipu hau irakurri genuen:


Harri baten indarrarekin jo dezakete
Edo musu baten beroarekin ikaratu.
Kometa batek bezala ihes egin dezakete.
Edo oroitzapenaren hobian gelditu.
Sastakatu egin daitezke.
Izotzezko bihotz bat zimurtzea.
Hitz batzuek duindu egiten dute
Eta badaude zapaltzen gaituzten hitzak ere
Baina esanahiak
Ariman irauten dute.


Gure ustez, hizkuntzan ematen ditugu aldaketa txikiek agian ez dute bizitza guztiz aldatuko, baina aldaketarako bidean bidelagun izan ditzakegu.

“Zein polita!”, “Zein indartsua!”, “Zein soineko polita!”, “Zein ausarta!”,  bezalako esaldiak alde batera utzi eta beste begirada konszienteago batetik hitz egiteak, inertziatik urruntzen lagunduko gaitu eta  horrenbeste  kalte  eragiten  diguten sinesmen jakin batzuk alde batera uzten lagun dezakete.

Ez zaigu  ezer kostatzen, gure esku dagoen saiakera bat da, modu errazean praktikan jarri ahal daitekeena. Itxura fisikoan dugun  fokua alda dezakegu behingoz, gizarteak etengabe indartzen duen eta  hain zirkunstantziala eta kaltegarria den zerbaitetan fokua jartzeari utz diezaiokegu, eta haurren  zaletasunekiko interesa, bere gustuekiko interesa, … nabarmendu ditzakegu.

Sortu dezagun guztion artean ideien zerrenda bat! garuna birkonfiguratzen lagunduko diguten ideak bildu ditzagun, eta gure buruetan iltzatuta ditugun ideiak mugitzen joango dira. Zer iruditzen zaizu? Gustura irakurriko genituzke komentarioetan.

Azken goemendio gisa  Little Miss Sunshine ikustea gomendatzen dizugu. Kontatuko diguzu!

Testu hau jugaryjugar egitasmoko blogetik jaso eta itzuli dugu.