Haurak 7 urte bete arte, egun osoa pasa dezake jolasten, ondoren nahitaez jolasa ez diren beste jarduera batzuk konbinatzen baitituzte . Jolasa da haien jarduera nagusia, eta beste bizi-premia batzuk asetzeko baino ez dira gelditzen, hala nola jatea, lo egitea eta zaintzaileekin afektu-harremanak ezartzea.

Zein da jolasaren iturri nagusia?



Zerrenda luzea da eta nagusiak aipatuko dizkizuegu: gorputz-mugimendua, jakin-mina, asperdura, interakzio soziala, arriskua, erronka eta autonomia, errutinak eta errepikapena, emozioak eta sentimenduak. Helduen erronka nagusia haurra jolastera bultzatzen duten iturrietara konektatuta mantentzea da.

Erritmoak eta patroiak



Jolas libreak erritmo jakin batzuk ditu, ia izaki guztiek jarraitzen dituzten patroiak. Denbora eta espazioa badute, jolas batetik bestera igarotzen dira erritmo jakin batekin, gogo handiz hasten dira eta, interesaren arabera, denbora gehiago edo gutxiago egon daitezke jarduera berarekin.


Jolas batzuek helduak nahasten dituzte eta zerbaitetan soilik jolasten direla pentsarazten diete, baina ondo behatuz gero, joko berean lehen aipatutako iturrietako batzuk daudela ikusiko duzue. Jolasaren erdian, beti daude atseden-uneak, eta horien ondorioz joko bera handitu edo jarraitu daiteke, edo jarduera aldatu.

Oro har, 5 edo 6 urtetik gora, joko jakin batek bi ordu iraun dezakeela esan daiteke. Adin hori baino lehen, sarriago aldatzen dute jarduera, horixe egin behar dutelako, materialak eta ingurunea aztertu, ezagutu eta lehentasunak zehazten hasi.

Zer gertatzen da jolasteko denbora mugatzen badugu?

Haurrek benetako zailtasunak dituzte denbora mugetara egokitzeko: gure erritmoen atzetik ibiltzeak ahalegin handia eskatzen die, eta ez dute atsegin. Beren baitatik irtetera, galtzera bultzatzen ditu helduen erritmoak, haurren oinarrizko beharretatik aldentzen dituelako eta jolasaren benetako iturrietatik deskonektatzen dituelako. Utzi ahal duzuen denbora guztia jolasteko.

Ez dago bidezidorrik jokoan autonomia lortzeko


Helduok asko hitz egiten dugu haurren autonomiaz, etaautonomia pixkanaka-pixkanaka eskuratzea eskatzen da. Azkarregi goazenean, ez deigu aukerarik uzten beraien jolasa sortu eta eraikitzeko. Denbora mugatzen diegu eta, aldi berean, autonomia eskatzen diegu. Eta hau ezinezkoa da jolasa ez litzake sekula presarekin lotuta egon behar.

Ondorioa

Haurren jolasa kalitatez lagundu nahi badugu, helduok gure erritmoa moteldu behar dugu eurenarekin bat egiteko. Jolasak bizitzarako prestatzen gaitu, beharrezkoa da; ezin dugu hain jarduera garrantzitsua denboran eta espazioan mugatu.

Idatzi hau hitzultzaile neuronalaren laguntzaz itzuli dugu Jugar y jugar egitasmoaren blogetik.