“Jugarijugar” egitasmoaren blogetik ekarri dugu hausnarketa hau guraso.eus era.

“Hegan egiten ikasteak lur-ordu asko eskatzen ditu”


Oinutsik ibiltzea gustatzen zaizue? lurra Sentitu, ehundura ezberdinak zapaldu. Zuen eguneroko momenturen batean lurrera botatzen zarete? Guk noizean behin hausnartzen dugu honetaz.
Egun osoa ematen dugu Emmi Piklerren lanean oinarrituz, familiak gomendatzen, umeei lurrean egoteko aukera eman diezaieten esaten diegu, handik joan baitaitezke mugimendua autonomiaz konkistatzen. Baina bat-batean, iristen da une bat, nola jakin gabe ere, eguna aulki batean eserita pasatzen duguna. Noiz eta zergaitik gertatzen da hori?

Lurzorua haurrak  ondo maneiatzen diren ingurunea da, eremu ezaguna, eskuragarria, beraiena da, konkistatzen duten lehen eremua da. Naturaltasun osoz jolasten, margotzen, jaten, hitz egin , lo egiten dute… lurrean eserita edo etzanda. Lehenengo lurrean buelta ematen dute, gero arrastaka mugitu, katuka egin, esertzen dira, eta iristen da eguna, non bi hanken gainean orekan egoteko  gaitasuna  hartzen duten, oso  modu naturalean.


Planetaren luze-zabalean kultura asko daude, eta oraindik ere “sentadilla“ modu hori    erabiltzen dutenak  atsedenerako. Asiara joan bazarete, inoiz ikusi ahal izango zenuten jendea bereziki deigarria den autobusa itxaroteko moduan, guri pentsatze hutsarekin bkarrik aldaka, orpoak eta metatartsoak ere karraskarazten zaizkigun  posturetan.


Gure kulturan, non aulkia, sofa, bankua, jendea bizi den espazioen oinarrizko elementuak diren, gure bizitzako uneren batean (nahiko goiz) lurra uzten dugu, eta jada ez dugu ia lurrarekiko loturarik berraskuratzen. Etxeko zapatila erosoak ere asmatu ditugu, etxetik ere oinutsik ez ibiltzeko. Bitxia da nola zapaten asmakizuna nola zabaldu zen klimak beti oinutsik joateko aukera emango zuen herrialdeetan ere.


Ia erabat banandu gara gure arbasoak milaka urtetan bizitza eroso egin zuten  lurrarekin  harremanetan egotetik.

Izan ere, kosta egiten zaigu. Lurrean esertzea deserosoa egiten zaigu, eta adinean aurrera egin ahala, gero eta zailagoa egiten zaigu jaikitzea. Baina kontua ez da adinaren bilakaera logiko baten ondorioz hori egiteko gaitasuna galdu dugula, praktika alde batera utzi dugula  baizik.  Eta ez dugu  horrek gure gorputzean duen eraginaz pentsatzen.

Izan ere, bat-batean, landara edo hondartzara joan eta belar edo hondar gainera botatzen garenean, edo etxean lurrean etzateko ariketa kontzientea hartzen dugunean, ez dakigu mistikoak garen edo zer, baina energia desberdina sentituko bagenu bezala da. Burua lurrean jarri, besoak luzatu, zure pisu guztia jaioarazi zizun hondarrarekin urtzen utzi,  magikoa da.


Lurrak bizi-konstanteak jartzen dizkigu, bere erritmo motelarekin, bere sendotasunarekin. Lurra da gure urratsen oinarria, gure existentziaren oreka. Denbora moteltzea, sentitzea, lasaitasuna bermatzeko esaten digu. Haurtzaroan gertatzen den bezala, haurrak lasai jolasten duenean eta bere niarekin lurrean konektatzen duenean.


Baliteke  eti egindako lan guztiarengatik leher eginda egotea, … baina lurrean lasai, gozo  etzaten garenean,  galduta egon harren lotu egiten zaituela dirudi. Nola ahaztu dugu hori egiten?


Haurrek gustura margotzen badute lurrean, ez diegu aulkirik eskainiko; lorategian botatako kontuekin  jolastea gustatzen bazaie, ez diezagun mahairik jarri erosoago jolas dezaten; minimunduak gelako alfonbraren gainean sortzen badituzte, ez diezaiegun esan mahai batean jartzeko; egongelako zoruan etxeko lanak egiten badituzte, iritsiko da idazmahaia erosteko unea. Lurra, lurra, lurzorua. Lurrera ahalik eta denbora gehien itsatsita egoten utziko diegu, ezta?


Gaur iraultzaile altxatu gara agian, barkatu, baina aulkiak eta mahaiak ere kenduko genituzke haur-hezkuntzako gela guztietatik. On fire gaude! Ez dakigu maisu-maistrarik ba ote dagoen hemen iritzia eman diezaguten, baina bikaina litzateke alfonbra potolo batzuk jartzea eta denbora guztian oinutsik uztea, edozein jarduera belauniko egiteko, etzanda, kukubilko jarrita, kroketak balira bezala kiribilduz, gelako energia erabat eraldatzen da, auskalo.

Beste behin ere, haurtzaroari buruzko begirada etengabeko ikaskuntza eta hausnarketa -iturri bat dela nabarmendu nahi dugu. Lurrean beren gorputzaz gozatzen ikusten dituzunean, elkarri estu lotuta baleude bezala…lotura hori mozten den unea bilatzen saiatzen zara. Haien buruak gureak baino askoz hurbilago daude lurretik, eta, agian, horregatik daude lurrarekin lotuago? Ez dakigu, baina galdera hau egiten digu: “Noiz oparitu nion aulki hori bere urtebetetzean?”.