Elikadura nahasteez ari garenean…

Elikadura nahasteez hitz egiten dugunean, beste aldean jan nahi ez duen edo janariarekin harreman txar bat duen pertsona ikusi ohi dugu. Askotan ‘kapritxo’ bat dela ere eman dezake. Haur/nerabe/gazte/heldu horrek kapritxoz ez du jan nahi, kapritxoz dauzka ‘atrakoiak’, kapritxoz ‘tontakeria’.

Artikulu hau argitaratzea doan asteburuan 20 urte beteko dira nire ‘azkeneko’ psikiatra kontsulta izan behar zenetik. 6 bat urte neraman ‘tontakeria’ horrekin. Eta kontsulta hori zen amets gaiztoari amaiera eman behar ziona. Orain, urrutitik begiratuta badakit bukaera fiktizioa izango zela, tranpatxo batzuk eginda bainindoan kontsultara. Gezur batzuk medio, ondo nengoela saldu bainien bai familia eta bai psikiatrari. Eta agian bai, agian nire azkeneko kontsulta izateko bidean nengoen. Bide onetik nindoan, oraindik sendatu gabe, baina aurrerantz pausuak ematen. Pisuz hobetzen eta nire buruarekin bakeak egiten hasita.

Batek daki! Egun horretan, psikiatra ‘engainatu’ eta ‘alta’ ematea lortu nuen bai… baina etxerako bidean gurasoek auto-istripua izan zuten eta gure bizitzak erabateko danbatekoa hartu zuen. Hankaz gora jarri zen dena. Zalantzak ditut oraindik erabat zuzentzea noizbait lortuko ote dugun!

20 urte hauetan gora-behera asko izan ditut (urte guztiak kontuan hartuta beherako gehiago agian, gorakakoan baino), baina badira urte batzuk amets gaiztoa atzean utzi eta ezagutzen ez nuen egoera berri batera iritsi naizela. Ondo egotea baino gauza hoberik ez dago zein gaizki egon garen ohartzeko. Nagoen egoera honetatik idazten dut, gaitza ondo ezagututa baina distantzia batetik.

Kalean gaixo dagoen neska/mutil bat ikusten dudan bakoitzean ikaragarrizkoa tristura sartzen zait. Radar berezi bat daukat gainera, ezer jakin gabe badakit zeinek duen elikadura nahaste bat. Tristura, barruan daraman sufrimendua zein den badakidalako, eta baita ere bere ingurua zer pasatzen ari den konturatzen naizelako. Azkenean gaixoa bera izango da, baina sufritu, inguruak ere sufritzen du.

Askotan pentsatu izan dut, zer/nola/noiz/zergatik erortzen ote garen horrelako zuloetan. Nola iritsi daitekeen haur bat bere gorputza/izaera/nortasuna maila horretara gorrotatu eta matxakatzera. Heziketa kontua ote? Barruan ‘de serie’ ote dakarkigu bakoitza ez-maitatze hori? Gizarte-kontua al da? Guraso naizen aldetik nire alabek nik pasatu dudana ez pasatzea da desio dudana eta oraintxe bertan horretan ari naiz. Beraiek izan daitezen, diren bezalakoak zoragarriak direla ohartarazten, bakoitza bere bertute eta ‘akatsekin’ (akats, komatxo artean).

Laino grisek ere paisaia osatzen dutela ikastea nahi dut, saldu nahi diguten perfekzio horri begiratuta, inor ez dela perfektua mundu honetan; baina beraiek bai, perfektuak direla guretzako, inguruarentzako. Baliozko pertsonak garela, eta batez ere gu garela azkenean ‘gurekin’ bizitza osoa pasatu behar dugunak. Norberaren ausentzia izatea baino gauza okerragorik ez da dela existitzen jakinarazi nahi diet, ondo baitakit zer den hori.

Urteurrena gerturatzen ari dela eta ezinezkoa zait atzera begira ez jartzea. Zer, nola, zergatik… urteen poderioz nire gaixotasunaren oinarrian zer zegoen ulertzera iritsi naiz, eta ez, ez da kapritxo bat, ez da moda kontu bat izan. Bakoitzaren onarpenean dago gakoa. Hor dugu gurasook gure lanaren oinarria, hor dago giltza.