Alba Casasolari astoak erabilita terapia egitea bururatu zitzaion, eta buru-belarri ari da horretan udatik. Astoburua elkartea sortu du bi herrikiderekin batera, eta azpiegiturarekin, ekipamenduarekin eta logistikarekin ari dira orain. Datorren ikasturterako martxan egongo direla uste dute.

Zure ibilbideko zein puntutan erabaki zenuen proiektu honi ekitea?

Momentu honetan gizarte-hezkuntza ikasten ari naiz, baina animatzaile soziokulturala eta animaliekin esku hartzeko teknikaria ere banaiz. Animalien terapian apur bat trebatu nintzenean, ekinoterapiarekin egin nuen topo, eta oso interesgarria iruditu zitzaidan. Uztailean erabaki nuen astoekin terapia egiteko proiektua abian jartzea.

Zerk bultzatuta?

Oso gutxi egiten den zerbait da, eta harrera ona izan dezakeela uste dut, inguruan oso aukera gutxi dagoelako.  Gainera, oso politak iruditzen zaizkit esku-hartze horiek, eta Urrunaga bezalako herri batean bizita, animaliak ekartzea bururatu zitzaidan; gainera, lursail bat utzi digute, eta horrela errazago animatu gara.

Nolakoak dira astoak? Berezitasunen bat dute?

Oso gazteak dira; oraindik bi urte ere ez dituzte. Bat arraza arruntekoa da eta beste bi Enkarterriko arrazakoak dira. Une hauetan astoak trebatzen, entrenatzen eta ohitzen ari gara, izan ere, eraikin itxietara eta ezagutzen ez dituzten zentro berrietara mugitu behar ditu. Haientzako ez da naturala, eta ez dute erraz egiten…

Kontu berria da animaliekin terapia egitea?

Oro har, terapia egiteko animaliak erabiltzea aspaldiko kontua da; Greziako antzinako zibilizazioek ere egiten zuten. Bestetik, ekinoterapia oso hedatuta dago; besteak beste, Frantzian. Han halakoak egiteko kultura handia dago eta material eta hemen baino ikastaro gehiago daude eskuragarri.

Eta astoekin?

Astoak oso animalia argiak dira. Diotenez, astoak zaldi sailetan sartzen dituztenean, azkenean astoak dira agintzen amaitzen dutenak; trebeak dira. Eta terapiari dagokionez, adibidez, elkarte bat duen mutil batek idatzi dit Kanariar Uharteetatik. Zazpi urte daramatza astoekin lan egiten, eta besteak beste, ezintasun-egoeran dauden pertsonekin egiten du terapia. Ederto ari da, eta gainera, Enkarterriko astoak ditu. Penintsulako arraza txikiena da; metro hogeiko altuera inoiz gainditzen ez duen bakarra. Eta neurri hori bikaina da mugitzeko arazoak dituzten pertsonekin edo haur txikiekin lan egiteko.

Zuen egitasmora itzulita, zehazki, zein puntutan zaudete?

Esan bezala, alde batetik astoak entrenatzen ari gara. Baina bestetik, erakundeekin, elkarteekin eta taldeekin harremanetan ari gara lankidetzak hitzartzeko eta Enkarterriko arraza sustatzeko. Izan ere, desagertzeko arriskuan dago: ez dira 400 asto izatera iristen eta ondarea kontserbatzen saiatu behar gara.

Laburbilduz, momentuz, lan administratiboekin ari gara, eta datorren ikasturterako martxan egotea nahi dugu, irailerako. Baina ezinbestekoa da, lehenengo lan hauek egitea; etorriko dira fruituak beranduago.

Zeintzuk dira asto-terapiaren onurak?

Adibidez, hirugarren adineko pertsonekin lan egiteko perfektua da; esaterako, mugimendu gaitasuna indartzen laguntzeko. Horretarako hainbat ariketa egin daitezke; besteak beste, animaliak orraztea edo paseatzea.

Haurrei dagokienean ere, aukera polita dela iruditzen zaigu. Espezieak ezagutzea, portaerak ezagutzea… Horrek askotarako bidea ematen du, eta haurrek asko ikas dezakete. Alde batetik bizikidetzan sakondu daiteke, eta bestetik ingurumen-hezkuntzan: errespetua, ingurumena zaintzea…

Hortaz ikasteko beste esparru bat da…

Bai… Beti eskoletan edo gimnasioetan egon beharrean, bestelako jarduera batzuk ere egin daitezke; gainera naturarekin harremanetan. Beste sentsazio eta emozio batzuk eragiten ditu honek. Halere, argi utzi nahi dut osagarria dela; ez du ezer ordezkatzen.

Etiketak: