Azkenean afrikarra sentitzen naiz.

Bizipen afrikar bat bizitzeko aukera izan duen pertsona orok sentituko du esaera afrikar hori, gure alderdirik gizatiar eta izpiritualenarekin hainbesteko lotura duena:

“Gizon zuriak badu erlojua, baina inoiz ez du denborarik”.

Lizarrako Plisti plasta egitasmoko Txusma Azkonarekin hitz egin dugu egoera berri honetan jolasak, denborak eta gure rolak duen garrantziaz.

Hara non, eromen apokaliptiko honek guztiak ekarri digu behar genuena: denbora.

Familiarekin, lagunekin eta… (nahiz eta bideoz deitu) hitz egiteko denbora dugu; irakurtzeko, musika entzuteko, txalotzera ateratzeko eta solidarioak izateko, eta seme-alabak dituztenentzat, berriz, jolasteko denbora!!!

Jolasa da egoera honek ematen digun beste lezioetako bat: ez ditugu hainbeste gauza behar jolasteko: ez jolas-parkerik, ez jostailu garestirik, ez… Egoera hau izanik, haurtzaroaren kultura nagusitzen da gure errutinan, gure barruko haurra ateraz, eta gure seme-alabekin gozatzen dugu, aspaldi (berriz ere denbora) egiten ez genuen bezala.

Garai zailak dira: jende askok maite dituen pertsonak galduko ditu. Afrikako beste esaera zahar batek dioen moduan, “adineko pertsona bat hiltzen denean, liburutegi bat erretzen da”; autonomook oso gaizki pasatuko dugu (Gorkari eta Los Llanos okindegiko Rakeli egindako agurra); familia-ekonomiek eragina izango dute;… baina, horrek guztiak amaiera izango duela jakinda, geure buruari lehenbailehen galdetzen hasi behar dugu:

Aldatzeko moduko zerbait ikasi al dugu?

Benetan daukazunari balioa emateko unea da: denbora, jolasa, geure burua berrasmatzeko gaitasuna… eta berriro ez erortzea ezer ematen ez diguten jardueratan, gure bizitza osoa erabat ez planifikatzen (hobeto esanda, hipotekatzen). Lekua egin diezaiogun jolasari, gauza motelei, besarkadak sentitzeari, haizeari, eguzkiari, naturari, eta horregatik eskerrak emateari.

Gure desioa den neurrian, zuena ere hala izatea espero dugu.