Bizitzen ari garen pandemia honek ikasteko eta egokitzeko ahalegin ia etengabea eskatu digu denoi . Osasun krisiari eta krisi sozial eta ekonomikoari aurre egiten ikasi behar izan dugu . Baldintza hauetan eta hilabete luzez, haurrak euren etxeetatik irten gabe egotera, egunean ordubete bakarrik kalera ateratzera, musukoa erabiltzera, eskuak egunean gutxienez 5 aldiz garbitzera… egokitu dira. Ziurgabetasuna eta maite dituzten pertsonen hutsunea eta galera eureganatu behar izan dute…”Nazioarteko erakundeek, hala nola, Osasunaren Mundu Erakundeak (OME) edo Gaixotasunak Prebenitzeko eta Kontrolatzeko Europako Zentroak (ECDC) adierazten dute sare komunitarioak funtsezkoak direla COVID-19-aren gizarte eta osasun krisia kudeatzeko. Sare horiek infekzioaren transmisioa eta horri lotutako inpaktu soziala murrizten dituzte. (…)

Prebentzio-neurriek eta distantzia fisikoak ez dute distantzia soziala esan nahi.

Aipatutako ohitura berriak eta erresilientzia eta elkar zaintzeko estrategiak garatzea ez da beti erraza izaten –are gutxiago testuinguru berri eta estresagarri honetan –ez pertsona helduentzat, ezta haurrentzat ere. Horregatik, funtsezkoa da sare komunitarioak eraikitzea, baliatzea eta indartzea, elkar laguntzeko loturakindartzeko eta zalantzaz beteriko testuinguru aldakor hauetan, elkar lagundu eta elkarri arreta eskaini ahal izateko. Horregatik, eskolara oinez joatea erantzukizun komunitarioko ohiturak praktikatzeko egokia da. Aukera bat da haurtzaroan konfiantza izateko eta hiriko kaleetan zehar ibiltzen uzteko: musukoarekin, segurtasun distantzia errespetatuz eta haien lagunekin talde txikietan joanez. Are gehiago, aitortzarako unea da. Haurrak, eta hilabete hauetan zehar frogatu dute, pertsona helduak bezain gai dira, herritar arduratsuak eta konprometituak dira. Gure komunitateko kide diren aldetik, pertsona helduei eskatzen diegun errespetu eta konfiantza bera eskaini behar diegu. Haurren ezaugarrietako bat egoera berrietara egokitzeko duten gaitasuna da. Erresilientzia eta erantzunkidetasunaren adibide dira.