Milaka urte dira gizakia askotariko animaliekin bizi dela; katuak, txakurra, hegaztiak, zaldiak, hamsterrak… Azkenaldian horietako asko familiako kide bihurtu dira eta lotura benetan sendoak sortzen dira. Animalia horien galerak asko hunkitzen gaitu eta dolu prozesuak benetan mingarriak zaizkigu.

Gaiaren inguruko gogoeta egin du Philippe Hofman psikologo kliniko frantziarrak. Zerrenda luzea izan daiteke baina txakurrei, katuei, hegaztiei, zaldiei, hamsterrei, untxiei… buruz ari da, nor bere neurrian. “Haur zein nerabeendako lagun bikainak dira gehien gehienetan. Lehenengo eta behin konpainia dira; izan ere, animalia horiek bizitza konpartitzen dute gazteekin. Aldaketa handiak ematen dira haurtzaroan eta nerabezaroan, eta etxeko animaliak baldintzarik gabeko adiskidetasuna eta maitasuna ematen dute prozesu horietan guztian. Etxeko animalia asko sentsibilitate handikoak dira, eta oso enpatikoak dira; haurrek oihu egiten badu txakurrak zaunka egiten du, haurrak negar egiten badu ainuri egiten du… Gaztea identifikatu egiten da neurri batean animaliarekin. Haiek ere bera bezala urduri jartzen dira bat batean edo jolaserako premia dute bat batean… Ispilua ere badira, neurri batean. Benetan elkarbanatzen den sentsibilitatea dago harreman horietan”.

Behar afektiboen bermatzaile

Nerabezaroa bada etxekoekiko harremana aldatzen diren sasoi bat. Mimoak, laztanak, aitortzak… adierazteko moduak aldatu edo gutxitu egiten dira –gurasoekiko, anai-arrebekiko… “Baina behar afektibo horiek hor daude, batez ere nerabezaroan, eta etxeko animaliek aukera ematen dute horiei bidea emateko. Gertatu daiteke nerabe batek gurasoa besarkatu nahi ez izatea baina kurioski animaliari uzten dio gerturatzen, ukitzen, laztantzen… Gurasoekin distantziak ezartzen tematzen dira, baina animaliarekin ez. Askok ez dute gurasoen laztan bat onartzen, baina animaliari onartzen diote gerturatzea, igurztea edo sarri miazkatzea ere bai. Oso oinarrizkoak eta funtsezkoak diren emozioak elkarbanatzeko aukera ematen diete animaliek nerabeei eta gaztetxoei”.

“Gaua, esaterako, beldur edo larritasun askoren unea izan ohi da nerabezaroan. Bada, animalia onbera eta isil baten presentziak loaldia errazten du. Nerabeak adi daukan eta oso enpatikoa den behatzaile bat du aldamenean, eta ez da bakarrik sentitzen. Lasaigarria zaio”.

Jolaserako ere aukera handiak ematen dituzte etxeko animalia gehienek. “Gaztea handitzen doa eta helduen mundurako jausi horretan benetan handitzen ez den lagun bat du aldamenean jolaserako. Animaliekin nerabeak bere buruari baimentzen dizkiot haurra zenean zituen hainbat jokaera eta orain neurri batean besteen begiradaren beldur delako kontrolatu behar dituenak –jolasa, jausi, zaunka, txiribuelta…–”.

Animaliaren begirada

Eta animaliaren begirada zoragarria da. Animaliaren araberakoa da begirada hori, baina orokorrean beroa eta benetakoa izan ohi dute gehienek. ” Begirada horretan nerabeak konexio berehalakoa sentitzen du, benetakoa. Animaliek, gainera, berehala nabaritzen dituzte tristura edo atxikimendua. Enpatia handiko begirada izan ohi dute eta gauzarik intimoenak ere sentitzen dituzte. Animaliak oso lagungarriak dira ahulak diren gazteek konfiantza berreskura dezaten. Nerabeek defentsak eraikitzen dituzte eta animaliek horiek apaldu egiten dituzte halako sosegu bat emanez gazteari. Harreman eta lotura oso bereziak sortzen dira. Animaliak, bestetik, konfidenteak dira, eta nerabeen ardura maila areagotzen dute zaindu egin behar direlako”.