Ez dut garrasi egin nahi!!

Guraso bezala sarritan garrasi egiten dugu, gure egunerokotasunean haurrekin hainbat eta hainbat egoera bizitzen baititugu amorru, desesperazio eta inpotentziara esnatzen gaituztenak.
Baina zer ikasi dugu gure historian amorruaz? Haserretzea ez dagoela ondo, haserretzen bazara bestearengandik datorkizun onarpenena, begirada, maitasun edo aprobazioan ondorioak izango dituela, haserretzea gaizki dagoela, hobeto dela ez haserretzea…

Batzuk amorrua tapatzeko, ezkutatzeko joera hartzen dute kanpora begira lasai ageriz eta bortizkeria geureganatuz, “goxo faltsu” irudikatuz, modu honetara erlazioa babestu eta armonia, bake, segurtasun afektibo eta onarpena ziurtatzeko bide bezala hartuz.

Beste batzuk, amorruaren aurrean esplotatu egiten dute, erraztasunez kanporatu ingurukoen eragina zaindu gabe, adieraztea, afirmatzea, eta kontuan hartzearen beharra ziurtatzeko.
Beste alde batetik, amorrua eta bortizkeria poltsa berean sartu ohi dugu eta honek ere nahasmena sortarazten digu. Bortizkeria suntsitzailea da, mina eragiten du eta indarkeriarekin lotuta dago. Amorrua aldiz, naturala da eta honek duen energía gure eta besteen beharretarako erabili dezakegu.

Beraz, gure boterea hartu, eta amorrua bizitzako energian bihurtu ahal dugu. Nola egin dezakegu energia hau gure beharrak adierazi eta asetzeko erabiltzeko eta ez inoren aurka? Nola joan amorruaren inpotentziatik, nire indar eta energiaren potentziara?

Estilumatzen gaituen egoeran pazientzia edukitzen amesten dugu, besteari minik egin gabe egoera kudeatzeko modu eraginkorragoak izango ditugulakoan. Eta momentu horretan, momenturik zailena zaigu gure emozioen kontrola izateko eta barneraturik gabe ditugun modu eraginkorrak martxan jartzeko. Beraz, lehendabizi egoera horietan gurekiko ulermen eta begirada goxoa edukitzea, gure intentzioa errekonozitzea litzateke egokien, gure haserreari egur gehiago ez boteaz. Ezin dugu egin ez dakigunik eta momentu horietan ere, ahal duguna egiten ari gara. Horrek ez du esan nahi eskuak gurutzatuta geratzea besterik gelditzen zaigunik.
Beraz, goazen ikustera dakigunaz gain zer gehiago begiratu eta garatu dezakegun.

Batetik, haserretzen ari naizela abisatzen didaten seinaleak ezagutu eta identifikatzeak lagundu gaitzake. Zer sentitzen dut gorputzean, nire jokaeratan, nire pentsamendutan haserretzen hasten naizenean? Beharbada taupadak azkartzen, izerdia, sabeleko torbellinoa, tonua edo bolumena altxatzen, mugimendu zakarragoak, zentzurik gabeko joan etorriak, “egin beharko luke, ez luke, ” moduko pentsamenduak, abisuak eman (ez dizut berriz esango, 4 aldiz deitu zaitut, haserretzen hasi naiz…)…

Hauek nabaritzen hasten naizenean, luzatzen eta “aguantatzen” joan gabe, gure lasaitasunera eraman gaitzakeen errekurtsoak aukeratzea litzateke. Seinale hauei ez badiogu kasurik egiten, haserrea handitzen joateko aukera dugu eta guztiz deskarrilatzeko bidea hartzen du eta Badakigu hortik aurrera esan edo egin ditzakedanak ez dutela zainduko nahi ditudanak: harremanean mina ez eraikitzea eta lortu nahi dudana gustuz egitea.

Lasaitzera eramango nauten bideak desberdinak izan daitezke. Hauetako batzuk: arnasketa, kontatzea, distantzia, atentzio beste nonbaiten jarri, lekuz aldatu, buelta bat ematera joan, balkoira irten, komunera joan, amorrua deskargatzeko leku intimo edo pribatura joan (garrasia, golpeak kuxin, makila, irainak, juizioa daukadan intentsitatea guztiari espazioa emanaz…)
Hau ez litzateke amorruaren kontrola edukitzeko, amorrua bideratu eta kalma edo deskarga horrek egoera beste puntu batetik ikusten laguntzeko baizik eta inporta zaizkidan pertsonei esan nahi ez ditudanak ez esan edo ez egiteko (nahiz eta momentu horretan askatu egin nahi ditudan eta besteari erantsi nahi dizkiodan, ez du esan nahi gero gustura eta eroso geratzen naizenik egin dudan moduarekin).

Ondoren, ni horrela jartzearen arrazoien atzean zein behar asetu nahian nabilen begiratu dezaket, baita nik nahi dudan hori ez betetzeak, gertatzea dagoen okerrena zer den galdetzea ere. Bestetik haurra egiten ari den horren atzean zer aldarrikatzen ari den erreparatu dezaket, era berean hauek asetzeko aukerarik ikusten dudan baloratuz.
Hau garbi badaukat, garrasi eginaz adierazteak ere izan dezake bere lekua, garrasiaren alderdi mingarriena hor askatzen ditugun hitzetan bestari dagozkionak leporatzean egiten baitugu. Beraz, gugatik hitz eginaz autentizidadeari ere indarra ematen dio: “behin ere ez didazu kasurik egiten, egoista bat zara!” esan ordez “kokoteraino nago nirea ere kontutan hartzea behar dudalako!” lekua izan dezake, ni neuregatik hitz eginaz.

Baina esan bezala, momentuan izango dudan erantzunerako marjen txikia daukagu eta beraz, lanketa zabal eta aberatsagoa dugula esango nuke, egoera hori ahal dudan bezala kudeatu ondoren neurekin eta haurrarekin bat egiteko espazioa sortuz. Horretarako, lehendabizi neuk neure eta haurraren sentsazio eta beharrak aztertuko ditut eta ondoren, haurrarekin hitz egitera joan ninteke beharrezkoa ikusten badut (estimulatzen gaituen egoera horretatik kanpo), beraren jokaeraren inguruko ulermena adieraziz eta nire beharrak eta sentimenduak konpartituz. Hemendik abiatuta, hurrengorako zer egin nahi dugun adostu genezake, elkarren beharrak zainduko dituen ikuspuntu batetik.

Eta ez badugu momentuz irtenbiderik topatzen, irekita utzi dezakegu gure atentzioa behar horien aukerak aztertzen jarriz eta elkarren ulermenerako egin dugun urratsak baloratuz eta ospatuz. Hau da, dudarik gabe, gure haserrearekin egin dezakegun oparirik garrantzitsuena, geuretik hasi eta haurrari emango diogu altxor eta ereduagatik.