Guraso askok eta askok aprobetxatu ohi izan dute uda denboraldia euren seme-alabei fardela kentzeko. Baina argi izan behar da fardela ez dela kentzen, baizik eta umeak utzi egiten duela fardela.

Ideia hori kontuan hartuta, Kimudi zentroko Sara Noguerak fardela uzteari buruzko idatzi bat egin du eta euskara ekarrita, sare sozialen bitartez ere zabaldu du informazio hori. Hemen berak proposatzen duena.

Fardela uztea

Fardela ez dela kentzen, utzi egiten dela ulertzea funtsezkoa da prozesu honi errespetuz eta eraginkortasunez aurre egiteko haurrak bi eta lau urte dituen bitartean. Presarik eta konparaziorik gabe, haurra prest dagoenean eta gu laguntzeko asmoz gaudenean hasiko gara.

Zer seinale emango digu haurrak prest dagoela erakusteko?

  • Fardelak gutxiago edo gutxiagotan zikintzen ditu.
  • Bere beharrizanak egin dituela (edo egiten ari dela) jakinarazten digu.
  • Fardelaren aldaketan inplikatzen dugu, eta interesa eta proaktibotasuna erakusten ditu.

Nola sustatu interesa?

Utzi haurrari pixontzia, azpiko arropa edo komun-egokigailua aukeratzen; ikus dezala bere parte-hartzea garrantzitsua dela eta prozesuaren protagonista bera dela. Hasieran pixontzia erabiltzea oso aukera ona da; izan ere, oinak lurrean jartzean eta mugitzeko askatasun osoa edukitzean, errazagoa izango zaie pixontzira igotzea (edo bertatik jaistea).

Pixontziaren ondoan denbora-pasarako eta gozamenerako elementuak jarri: ipuinak, jolasen bat, jostailuzko musika-tresna bat… Tarte horietan lagungarri izango dituzten objektuak aukeratu, eta pixontzia erabiltzea betebehar aspergarria ez izatea lortuko dutenak.

Pixontzia beti egon dadila gu gauden gelan, hau begi-bistan izateak “nahi-behar dut” lotura erraztu dezan (pixa egin nahi dut, beraz eseri egin behar dut). Prozesuaren hasieran, etxean zehar haurrarekin mugituko gara “nahi-behar dut” erlazio hori errazteko.

Nola aurre egin prozesuari?

Hasieran fardela mantenduko dugu, ez kendu bat-batean. Gehienez bi ordurik behin eskainiko diogu pixontzia erabiltzea, eta esertzen lagunduko diogu. Ez eseri haurra pixontzian behin eta berriz: pixontzian sarritan jartzen badugu, ez da izango gai bere beharrizan fisiologikoak modu naturalean identifikatzeko. Hasieran hobe bi ordurik behin.

Pixontzia erabiltzera gonbidatzen dugun tarte horietan ikusten badugu fardela gero eta lehorrago dagoela, kendu egingo diogu eta azpiko arropa gehiago jarriko ditugu eskuragarri. Noizbehinka bere beharrizanak gainean egitea normala da, ez dugu ahaztu behar ikaskuntza eta heldutasun fisiologikoko prozesu bat dela, bere erritmoak dituena.

Bere beharrizanak gainean egiten dituenean, elkarrekin bilatu irtenbide bat: arropa garbigailura eraman, gorputza garbitu, zikindutakoa batu… Haurrak gurekin parte hartzeak bere erantzukizuna eta kontzientzia indartuko ditu. Ez egin errieta, ezin dugu pentsatu fisiologikoki hain neketsua den prozesu bat presaka barneratuko duenik. Espektatibak zaindu eta gure seme-alaba beti bezain zoragarria dela gogoratu.

Aurrerapena ez dela lineala ulertu behar da. Egun batzuetan ez ditu bere beharrizanak behin ere gainean egingo, eta beste egun batzuetan hainbat aldiz egingo ditu. Hori ez da adierazle txarra. Zerbait ikasteak egun hobeak eta egun okerragoak ditu. Horregatik, pazientzia, enpatia eta maitasun handia behar dituzte. Gaueko fardela kentzearen prozesua motelagoa da, eta ez du zerikusirik guk helduok dugun interesarekin. Haurra fardel lehorrarekin esnatu behar da gutxienez zazpi egunetan. Une horretan hasiko gara gaueko fardela erretiratzen, baina eguneko fardela kentzea baino beranduago hasiko da prozesu hau.