Biziraun “maite dugun norbaiten suizidioak mindutako pertsonen elkartea” da. Hala dio bere webgunean: “Gure maitearen galera traumatikoari bakardadea gehitzen zaio, suizidioa gai tabua eta estigma izatea eragiten duena gure gizartean. Horregatik, isildutako errealitate honi ahotsa jarri nahi diogu”.

Horregatik, konfiantza, komunikazio eta laguntza gunea sortu dute, non bertaratzen direnekk hizkuntza berean hitz egiten duten, elkar sendotzen duten eta beste testuinguru batzuetan zailak diren esperientziak eta emozionak partekatzen dituzten: “Euskal Herriko pertsona talde batek osatzen dugu Bizraun; suizidioz hildako maite baten galera bizitzen aru den taldea, eta antzeko egoeran dauden pertsonekin espazio bat partekatu nahi genuke”.

Duela gutxi sare sozialetan Gorane protagonista den bideo bat zabaldu dute eta bertan gurasoek seme-alabekin suizidioaz eta osasun mentalaz txikitatik hitz egin behar dutela dio. Hauxe da bideoa. Gazteleraz dago, baina bideoaren azpiaz euskaraz irakur dezakezu:

  • OFF ahotsa: Kaixo, Gorane! Zer moduz?
  • Gorane: Ondo, eta zu?
  • O: Ondo. Zertan zabiltza?
  • G: Marrazkia egiten ari naiz amarentzat gaixo baitago.
  • O: Zer gertatzen zaio?
  • G: Depresioa dauka.
  • O: Gaixoa… Triste dago?
  • G: Ez, baina ez da gauza bera triste egotea edo depresioa izatea. Triste egotea da, orain triste nago, baina pasatuko zait edo badakit pasatuko zaidala. Triste egotea ez da txarra, baina depresioa beste gauza bat da. Buru barruan gaixo zaudenean da, baina barruan, barru-barruan. Eta hori dauka nire amak. Eta psikologoarengana joaten da, baina ez dit esan nahi psikologoarengana joaten denik. Esaten dit medikuarengana joaten dela tripako mina duelako, baina badakit gezurra dela. Gertatzen dena da ez dizkidala nahi gauzak kontatu batzutan.
  • O: Baina zergatik uste duzu ez dizutela egia kontatu nahi?
  • G: Batzuetan, helduak euren gauzetaz hitz egiten ari direnean eta ni jolasean nabil, baina entzuten ari naiz, nire amak izebari esaten dio: “Mari Karmen, umea”. Mari Karmen, nire izebak esaten dio: “Jolasean dabil, ez da ohartzen”. Baina beti enteratzen naiz; gu beti denaz ohartzen gara.
  • O: Bai… Eta zuk ederto ulertzen duzu zure ama psikologoarengana doala depresioa duelako.
  • G: Noski.
  • O: Ez dut ulertzen zergatik ez dizuten nahi kontatu…
  • G: Nire gelakide Andoitz ere psikologoarengana joaten da. Bere gurasoak banandu egin baitira eta ez da une onak pasatzen ari. Orduan, psikologoarengana doa, eta behin lagundu egin nion. Eta bebarruan jartzen zuen AI, badakit irakurtzen, jartzen zuen: Psikologia Gestalt. Izen arraroa da pertsonentzat.
  • O: Baina ez da ezer gertatzen psikologoa ez da txarra.
  • G: Zu ere joaten zara? Andoitzen psikologo berera?
  • O: Bai. Ez. Beste terapia mota batera.
  • G: Psikologo ezberdinak daude, terapia ezberdinak daude; baina ez da bat txarra eta bestea ona. Bakoitzari laguntzen dionaren araberakoa da. Badakizu oporretan Kataluniako herri batera joaten garela udan? Eta han lagun bat daukagu Barçako psikologoa dena. Baina ez da gauza bera. Kirol-psikologok, agian, jokalariei esaten die “animo, azken partiga izan balitz bezala!”. Baina hori ezin diezu esan paziente denei. Bere buruaz beste egin nahi duen pertsona bati ezin diozu hori esan. Esan nahi dudana da, terapeuta bakoitza ona izan daitekeela, baina bakoitza bere arloan. Badakizu, ezta hiltzea nahi duen jendea dagoela.
  • O: Bai.
  • G: Pertsona horiei lagundu egin behar zaie. Denoi gerta dakiguke edozein momentutan. Badakizu? Uste dut onena dela txikitatik hitz egitea. Helduek uste dute ez garela egoeretaz ohartzen, eta ondoren, azkar-azkar dena ulertu behar dugu. Eta bola egiten zaigu, haragia ahoan bezala? Orduan hitz egin behar da txikitatik.
  • O: Noski. Zuek oso ondo ulertzen duzue, ezta?
  • G: Noski.