Gure burua etengabe lanean ari da eta bere zereginetako bat espektatibak eraikitzea da: seme alabak kasu egin beharko lidake, bikoteak babestu egin beharko lidake, gatazkarik ez genuke eduki behar, ondo eman beharko ginateke, tratu txarrik ez luke egon beharko… Besteekiko edo geurekiko itxaropen hauek infernura eraman gaitzakete.

Hainbat eta hainbat egoeratan sufrimenduarekin topo egitearen sentsazioa izan dezakegu: bikoteak modu gogorrean hitz egiten dit, bikote ohiak “la vida imposible” egiten ari zait, seme alaben lagunak gauza itsusiak egiten ari zaizkie eta bakarrik utzi dute, familian ardi beltza naiz…  Baina guzti honen aurrean sortzen ditudan eta sinisten ditudan pentsamenduak dakarte sufrimendua. Hau da, errua nork daukan, zein ari den ondo edo gaizki, justua den ala ez… pentsatzen hasten garenean sortzen da gure sufrimendu eta ataskoa. Guzti honek, bortizkeriaren paradigmara garamatza eta jolas hau oso-oso presente daukagu gizartean: nire gurasoek ez zidaten horrela tratatu behar, begira nola baldintzatu nauen, nire lagunak ez ziren justuak izan nirekin, pazientzia gehiago izan behar nuke…

Eduki genituen baldintzekin ahal genuen hobekien egokitu ginen; batzuk maitasun edo onarpen gosearekin txintxo portatuz, besteak aurka eginaz. Horrela lortu dugu bizi-irautea. Gure gurasoek egin duten bezala eginaz, modu perfektua izan da edo izaten ari da, guk ikasteko dauzkagun aspektu horiek limatzeko. Baina horrek ez du esan nahi, gertakari desberdinetan zauriak berpiztuko  ez zaizkigunik. Hortik bikote, seme-alabek, gurasoek edo haurren lagunen gurasoek… egoera desberdinetan estimulatuko gaituzten egoerak ekarriko dizkigute. Hori dela eta, nahi izanez gero espazio seguru batean hauek garbitzeko aukera izan dezakegu.

Honek barrura begiratzea eskatzen du eta batzuetan beldur gara bertan aurkituko duguna gustatuko ez ote zaigun. Aldi berean, norbera alderatzea zaila edo mingarria izan daiteke eta bertigoa ematen diezaguke. Norbere egoa, sortu dugun pertsonalitate, maskaraz jabetzea ez da erosoa izaten.

Kontua da, ezaguna zaigun lekutik ez garela mugitzen deserosoak zaizkigun sentsazioak ez baditugu sentitzen. Zauri horiei esker, min horiek esperimentatuz oraindik sendatzeko eta ikasteko duguna aurkeztuko zaigu. Gizakiok sentitu egiten dugu eta sentitzen dugunarekin jarri gaitezke mugimenduan. Beraz, deserosotasun hauek gabe ez dut uste mugituko garenik, ikasiko dugunik, aske izango garenik. Baina honek ez du esan nahi sufrimendura joan behar garenik. Gauza bat sentsazio desatseginak sentitzea da, hau gizatiarra da; gertaera ezberdinen aurrean mina, frustrazioa, tristura sentitzea. Beste kontu bat izango da, gertatu beharko lukeela pentsatzen dudanarekin sufritzea; ez lidake hori esan behar, zer uste du, ez da justua, nire erruz…. Eta hau bai da saihesgarria.

Gertatu dena ulertu, bakeak egin eta onartzen dudanean, egoeren aurrean gure patroi eta automatikoetan erreakzionatu ordez benetako erantzun bat emateko aukera gehiago izango ditut.

Familia erlazioak, eta bereziki seme-alaba eta bikote edo bikote ohiak, ispilu ederrak izango zaizkigu gure bizitza ederragotzeko. Kanpokoa aldatzen jartzea ez da gure esku dugun zerbait. Aldiz, gureaz arduratu, ezagutu eta okupatzearekin, bakoitzaren hazia loratzeaz arduratuko gara.