Familian hezten dugu, ikastetxean hezten dugu eta ezinbestean, umeekin harremanetan gauden guztiok, zuzenean edo zeharka, hezten dugu.

Heldu izateak, berez, ez gaitu hezitzaile on egiten, baina askotan helduok hori sinestearen akatsa egin ohi dugu. Bizipen asko ditugu gure motxilan, ezagutza handia ere eta horrek zalantzarik gabe, bizitzari aurre egiteko tresnak errazten dizkigu. Bizitzan zehar motxila pertsonala betetzen joan gara eta gauza horiek guztiak, garen modukoak egiten gaituzte.

Helduok, ordea, hezteko lagungarriak izaten ez diren zenbait gauza daramagu barruan. Horien artean, azken garaian hain entzuna den “adultozentrismoa”. Modu errazean esanda, heldu izateagatik ume eta gazteeak baino hobeak garela sinestea. Jakintsuagoak, arrazoidunak, gaitasun gehiagokoak…Ziur naiz hau irakurtzean askok guri ez zaigula hau gertatzen pentsatuko dugula eta ojala horrela benetan balitz. Egunerokotasunean, ostera, umeen heziketan adultozentrismoak baldintzatutako begirada izaten dugu eta honen aurrean umiltasuna izatea ezinbestekoa da. Bai, helduak ez gara perfektuak, ez dakigu guztia, zalantzak ditugu, eta ikasteko prest egon behar gara.

Bai, badakit guraso.eus ekimenak ikasteko balio digula, baita irakurtzen ditugun liburuak,  eta familientzako hitzaldi eta tailerrak ere. Horretan jarraitzea garrantzitsua da, baina ez da nahikoa lehen urratsa ondo ematen ez badugu. Helduok beste helduengandik ikas dezakegu, baina hezi nahi ditugun pertsonengandik ikasteko prest ahal gaude? Umeek zerbait erakutsi ahal digutela uste dugu?

Umeen aldetik asko ikasteko aukera dugu. Umeek bizitza modu sinplean ikusten dute eta berauen arrazoitzeko moduak arazoei irtenbidea emateko lagungarria da askotan. Ez arazo larriei akaso, baina bai askotan gure heldu ikuspuntutik konplikatuegi ikusten ditugun askori. Haurrek ez dituzte jendarte patriarkalaren arau eta estereotipoak hain barneratuak, handitu ahala barneratuagoak eta mingarriagoak. Ume txikiek ez dute berez uste neska/mutilek gauza ezberdinetara jolastu behar dutenik, naturalatsun handiz onartzen dute umeen transexualitate egoerak, gurasoen banaketak, familia eredu ezberdinak… eta oinarrizko emozioak erraztasun handiagoaz azaltzen dituzte, are txikiagoak, are eta baldintzapen gutxiago dituzte. Hau argi ikusten da gorpurtzaren biluztasunari dagokionez, adibidez, bereziki genitaletaz aritzean. Ume txikiak eroso sentitu ohi dira biluzik eta berauen gorputza ematen dien guztiagatik maite dute. Handitu ahala lotsaren emozioa gorputzari egotziko diote, atal berezietaz hasiko dira hitz egiten, berauen izenak ez dituzte esango eta konplexuak sortuko dira.

Gai hauetan guztietan, umeak behatu eta entzungo bagenitu eta beraien jokaeretatik ikasiko bagenu, mundu hobea eraikiko genuke, zalantzarik gabe. Ez pentsa, ez dut hau inozo hutsa naizelako esaten, haurrek beren parte txarra izan dezakete, noski, baina neurri altu batean helduon eragina izaten da hori. Umeekin harremanetan urte pila daramat, profesional moduan aspaldi eta ama bezala ondoren. Egunero nire bizitzarako baliagarria den zerbait ikasten dut beraiengandik, egunero buruak klik egiten dit uneren batean eta askotan pentsatzen dut umeak entzuteko eta erabakitzeko espazioak sortu eta hortik ateratzen dena baliatuko bagenu, gure jendarteak etorkizun hobea izango lukeela. Nire motxila umeen artean aberastu egiten da.

Badakit Herri Hezitzailea bezalako dinamikak aspaldi direla martxan. Zer iruditzen zaizue guraso bezala filosofia hori etxean martxan jartzen badugu?