Ez zaigu gustatzen seme-alabek gu gaizki ikustea. Negar egiten ikustea zer esanik ez! Barruak esaten digu umeak babestea dela gure egitekoa, eta gaizki edo negar egiten antzemanez gero gogaikarri ikusiko gaituztela iruditzen zaigu. Badirudi poztasunezko eta harrotasunezko sentimenduak bakarrik ikusi behar dituztela gugan. Sekula ere ez tristura edo samina.

Zorionez gero eta gehiago da emozioen kudeaketari buruz ikasten ari garena, eta bizi ditugun zenbait sentimendu ezkutatzea guretzat kaltegarria den moduan, seme-alabentzako ere ez dela mesedegarria ikasten ari gara.

Seme-alabei on egiten die gure gizatasuna ikustea. Gurasoak ere pertsona gara eta bere dimentsio guztietan: emozioak, beldurrak eta desioak ditugu. Bestetik, gure emozioak nola kudeatzen ditugun ikustea beti da ikasteko modu bat. Pentsatzen badute ez garela inoiz triste sentitzen nola jakingo dute triste daudenean zer egin? Nola jakingo dute normala dela batzuetan triste sentitzea eta mundu guztiari gertatzen zaiola?

Helduok ere ikasi behar dugu gure sentimenduei izena jartzen, eta gaizki sentitzen garenean zer dugun hitzez adierazten: “Haserretuta nago” edo “Gaindituta nabil”… Emozioak komunikatzea gauza ona da.

Emozioei izena jarrita normalizatu egiten ditugu, eta horrekin batera enpatia sustatzen dugu seme-alabengan. Gurasoa gaizki ikusi eta seme-alabak: “Ondo zaude?”, galdetzen duenean ez da kortesiazko galdera edo galdera erretorikoa egiten ari. Benetan dago interesatua erantzunean.

Ez dituzte beti xehetasun guztiak zertan ezagutu, baina jakin behar dute gurasoek ere emozioak dituztela, eta egun onak eta egun txarrak ere bai. Norberak neurtu behar du noraino kontatu. Hori umearen izaerak eta adinak esango digu. Erantzuna izan daiteke, esaterako: “Triste nago honengatik, baina zu ez kezkatu”.

Argazkiaren iturria hemen.