Heldu da luzaroan zain eta irrikaz bizitu dudan eguna eta zaintzak erdigunean jarrita grebara deiturik gaude Hego Euskal Herrian. Greba deialdia bera tresna izugarri boteretsua izaten ari da zaintzez hitz egin eta pribilegio eta kontraesanak mahaigainera ekartzeko. 


Zaintzaren inguruko greba orokor mistoaren aldeko apustua ez da erraza eta atzetik duen lanketa eta hausnarketa prozesuak oso interesgarriak dira. Behar beharrezkoa da zaintzaz hitz egin eta alternatibak bilatzea. 
Grebaren zentzua, potentziala eta indarra erabat ulertu eta bat egiten dudan arren kezkaz bizi dut deialdiak kanpoan utzi dituen zainduen eta zaintzaileen arloa. Zenbait elkartek publikoki adierazi dute grebarekin bat egiteko ezintasuna eta euren beharrak, proposamenak eta bizipenak entzunak ez izatearen sentimendua. 


Greba egitea bera ere pribilegio denaren inguruko hausnarketa ezin da albo batera utzi. 


Zaindua izan behar duenak greba egunean ere zaindua izan beharko du. Sektore feminizatu eta prekarizatuan. Bai arlo publiko, pribatu eta aitortu gabean ere. Zaintzaile diren gutxi batzuek zaintza delegatu eta beste batengain utziz egin ahalko dute bat (edo ez) grebaren deialdiekin. 
Zaintzaileez eta zainduez hitz egiten dugunean garrantzitsua da diskurtso makroetatik haratago subjektu zehatzen aitortza eta aitortzari loturiko entzute kontziente eta zintzoa. Subjektu desberdinen identifikazioa eta balio politikoa ematea. 


Zaintzalerik gabeko zaintza greba izan ez dadin. 
Non daude amak? Amen behar eta aldarrikapenak jaso ote dira? Amen desioak eta gabeziak? Ama hitza behintzat ez. Mingarria suertatzen zait zaintza erabat lotua duten rol eta subjektuen gabezia… mingarria eta kezkagarria. 


Amok, emakume arrazializatuek, ama+ arrazializatuek, ijitoek eta migranteek… ere zaintzan badugu zeresana. Eta bat egingo dugu edo ez, ahal eta nahi dugun moduan. Egunero bezala zaintza erdigunean jarriz eta sistemaren gabeziak seinalatuz.