Nerea Mendizabal guraso.eus ekimeneko kolaboratzailea eta komunikazio EzBortitzean aditua da, harremanen inguruan idatzi izan du egitasmoan eta bere azken kolaborazioan berdinen arteko harremanez hausnartu zuen. Berarekin hitz egin dugu gure inguruko haurrek beraien artean duten harremanez eta guk gure inguruko helduekin dugun harremanez. Antzematen al duzue zuek antzekotasunik?

Harremanetan, denok izan gaitezke ikasle zein irakasle. Helduon arteko harremanetan ere, botere-dinamiketan nabigatzen dugu, batzuetan gainetik eta beste batzuetan azpitik, anai-arrebekin, bikotekideekin, lagunekin edo lankideekin. Oreka zail horretan, gure seme-alabak ere ikasten ari dira, eta gure esperientzia hauek haiekin partekatzea lagungarri gerta dakiguke, ikasketa prozesu honetan bidelagun garen heinean.

Denok behar dugu axola dugula jakitea; ongi etorriak, baloratuak, hautatuak izango garela, talde bateko kide garela eta ziur gaudela garen bezala onartuak izango garela. Gure lekua aurkitzeko prozesu horretan, batzuek emozioak edo jarrerak kudeatzen ikasi beharko dute, beste batzuei kalterik ez egiteko. Beste batzuek beren burua errespetatzen, mugak ezartzen eta beren ahotsari eta beharrei lekua ematen ikasi beharko dute. Eta batzuek konfiantza eta ausardia beharko dute liderren aginduei beti ez jarraitzeko.

Erraza da kritika eta kondenaren tranpan erortzea gure seme-alabengan jokabide desegokiak ikusten ditugunean. Batzuetan, gure ezintasunak eta beldurrek beraiengan dugun boterea erabiltzera garamatzate. Baina , aldi berean, ez dugu nahi haiek beren parekoekin berdina egiterik. Horrelako egoeretan, beldurra gailentzen zaigu eta, batzuetan, asmo onenetik jarduten dugu modu mingarrian. Hori errealitate gisa onartzeak abiapuntu bihotzberoagoa eta eraginkorragoa ezartzea ahalbidetzen digu. Umiltasuna besarkatzea eta, helduak garen heinean, etengabe ikasten ari garela onartzea.

Denok ditugu seme-alabak, batzuetan, norbaiti min egiteko moduan jardun dezaketenak, edo haren lekua aurkitzen ez dutenak, edo defendatu ezin direnak, eta kezkatzen gaituzten jokabide jakin batzuen konplize ere izan daitezkeenak. Segurtasunik ezak, ezintasunak eta zauri emozionalek eragina izan dezakete haien ekintzetan. Epaitu beharrean, bere jarreren atzean izan ditzaketen motibazioak ulertzeak bere esperientzia bakarrarekin konektatzeko aukera emango digu.

Funtsezkoa da ulertzea gure seme edo alabak bere arrazoiak dituela egiten duen moduan jokatzeko, baina horrek ez du esan nahi ados gaudenik edo denak berdin jarrai dezakeenik. Onarpena eta ulermena ez dira nahastu behar ekintza guztiak baldintzarik gabe onartzearekin. Guraso garen aldetik, muga osasungarriak ezartzeko ardura ere badugu.

Adibidez, ikusten badugu gure semeak jarrera oldarkorrak dituela bere lagunekiko, funtsezkoa da egoerari irmo heltzea, eta horrek ez du esan nahi indarkeriara jo behar denik. Izan ditzakeen frustrazioak edo segurtasunik ezak ulertzen ditugula adieraz dezakegu, indarkeriaren onargarritasunik ezari buruzko muga argiak ezar ditzakegu adierazpide gisa, eta, aldi berean, bere sentimenduak modu eraikitzailean adierazteko aukera emango dioten estrategiak bilatzen lagun dezakegu.
Aitzitik, kaltegarri zaizkion portaerak jasotzen ari den seme edo alabarekin, bere esperientzia nolakoa den ulertzea, adieraztea, mugak jartzea edo laguntza eskatzea eragozten diona ikertzea, eta babestuta egoteko moduak aurkitzea ahalbidetzen dioten estrategiak sortzea baliagarria izan daiteke.

Laburbilduz, berdinen arteko harremana eremu emankorra da etengabeko ikaskuntzarako, bai haurrentzat, bai helduentzat. Umiltasun, ulermen eta enpatia jarrera hartzean, gure seme-alabak beren garapen emozional eta sozialeko prozesuan gida ditzakegu, eta, aldi berean, gure harremanetan indartzeko ditugun alderdiak ikasteko aukerak agertuko zaizkigu.